Nasıl anlatsam nasıl başlasam bilemedim. Hani derler ya sevda vurgunu diye, sevdasından vurgun yemişim fark edemedim. Hatırlıyorum gözleri vardı siyah, koca koca bakan, bakınca içleri gülen. Meğer gözleri yüreğime mühür vurmuş, fark edememişim. Olmaz demiştim bu sevda, bize fazla. Meğer vurgun yemişim gözlerinden, bilememişim. Bir gün ansızın çıkageldi. Hazırlıksızdım, bir boşluk vardı yüreğimde, farkındaydım. Meğer o boşluk gözlerinde saklıymış. Sev dedi, ben seni sevdim sende beni sev, itiraz edemedim. Eğer ki deseydi öl, o an itiraz edemezdim. Gül dedi gülmelisin gözlerime bakınca. Ben dedi, bize fazla deyip gidince sen. Gitmedim ben, bir adım ötende hatta yüreğindeydim. Fark edemedin vurgun yediğini, bilmeliydin sende, benden gidemeyeceğini. Sustum, o siyah gözlerine bakınca hiç konuşamadım. Kaybolmuştum o gözlerde ve karanlık değildi. Yıldızlar vardı ve parlaktı ve yakamozlar yansıyordu. Uzaktan güzel bir kuş sesi geliyordu kulaklarıma ve güller kokuyordu her tarafta. Korkmuyordum o gülüyordu ve mırıldanıyordu ‘Sev beni’ diye oysa ben çok sevmişimde fark edememişim.
Ben o koca adam, esiri olmuştum gözlerinin.