Sevgili kalemim, sevgili dostum. Baki bir dostluğun olduğu gibi içinde ne sırlar gizli bana diymediğin. Herzaman beni dinler bana itaat edersin ama senin dertlerin nelerdir. Ne sırlar ince narin yüreğinde saklarsın. Ne sevdalar, sırlarının arasında, saklı kalmıştır. İnsanoğlunu düşünüyorum da her daim kendisini düşünen, bencil acısı kederi sıkıntısı hep onunla ama ya başkası umrunda
bile değildir. Sevdası varsa insanın sevdası, yavuklusu varsa insanın, ela gözlü, sırma saçlı, kalem kaşlı, elma yanaklı, kiraz dudaklı sevgilisidir.
Sevgili kalemim kalemler dert dinler. Arzuları, sitemleri, düşünceleri yazar ama sevmez, sevilmez, yavuklusu yâreni, gönül dostu olmaz olamaz. Çünkü dünyanın merkezi insan merkezlidir. Karunlar insan için, kanunlar insan için, güzellikler insan için, yarınlar insan içindir.
Sorun çıkaran, savaş çıkaran hep insan. Savaşı kanun kanun madde madde hayata aktaran kalemdir. Barış zamanı, akitleştiren, maddeleştiren yine kalemdir.. Ama tek Allah kulu çıkıp da Allah senden razı olsun kalemim deme zahmetinde bulunmaz.
Oysaki sen sevgiliye ince narin ipek mendil gibi name yazarsın.
Annelerin yüreğinden dökülen hasretleri, gurbetleri , duyguları yazarsın gözyaşlarınla. Ama bir gün kurur gözyaşların, kesilir kaynağından. Bir köşeye atılırsın, hayatın çer çöp olur büsbütün.
Sevgili kalemim biliyorum bana da sitem ediyorsun. Hüznün dağları yarıyor olsa da dilinden sitem dökülmez insan gibi pervasızca. Çünkü sen insan değil. Savaş çıkarmaz kalp kırmaz, ocakları söndürmezsin. Dünyaya tamah etmez yüreğin. Bazen ne mutlu sana diyorum. Ne mutlu çünkü sen insan değilsin.
Dilin konuşmasa, kulağın duymasa da sen asla cani olamazsın. Çünkü sen insan değilsin. Sen sevdalar yazıp sevgiler okuyansın. Sen yinede kusura bakma, aldırma bu delinin sözlerine, insanlara anlatma söylediklerimi aramızda kalsın. Seni üzmesin ler emi hadi kal sağlıcakla........