İnsan en büyük hatayı kendine yapar değil mi? Karşılaşmamalıydık belki de... Belki de hiç bilmemeliydim ismini, aslında yaşamadığımı öğrenmemeliydim seni sevince... Hata yaptım kabul...Hem de birçok kere...Mantığımla ilişkimi kaybettim sende. Sustum birçok kez... Sadece baktım gökyüzüne...

Uzun süren yutkunmalarım yerini sessiz bir tebessüme bıraktı şimdilerde. Yok saydım birçok şeyi... Hatta kendimi bile.İnsan kendinden bile vazgeçer mi? Vazgeçermiş meğerse... Bekledim, bir avuç içi kadar duamdın gecelerce. Sessiz iç çekişlerimi kimse duymuyor şimdilerde, ne istediğimi biliyorum ama engeller... Engellerde tıkandım, yoruldum belki de. Hayır, hayır isyan etmiyorum. Sadece derdimi anlatacak kadar yazıyorum ve bu sırrı saklıyorum kendi içimde. Bir ağa takıldım, tıkandım ama yardım istemiyorum yine. Beni anlayan kimse olmadığını bilmek acıtıyor canımı. Herkesten bir şeyleri saklayarak yaşamak çok zor. Yoruldum be... Ağlasam çocuklar gibi sonra uyusam ya beni anlayan birinin dizinde.

Yaşamak ne zor şeymiş be!
Nefes alabilmek özgürce...

Ben nefessizdim yine... KENDİME KENDİMİ ANLATACAK KADAR YAZIYORUM şimdilerde... Kendimi anlayabilmek için, çözebilmek için düğüm olmuş ipi yine... Çünkü insan en çok kendini anlamaya çalışıyor şimdilerde kendi kendine... Kendimi bulabilmek için kaybettiğim ne varsa ilerde kazanacağıma inanarak yazmaya devam ediyorum bende...

Sonsuzluğa zincirli sözcükler misali taştı gözlerim,
Ne ben durdurabiliyorum ne de zamana kilitleyebiliyorum bendimi.

YANİ ŞÖYLE;

Ne yağan yağmurlar anlıyor beni,
Ne de ben onları,
Sadece eşlik ediyorlar susuşlarıma,
Zamana kilitli sözcükler gibi,
Taşıyorlar yağmurla şimdi.