“Tiyatro, bir ülkenin eğitimi için en yararlı ve en etkin araçlardan biridir; ülkenin yüceldiğini ya da çöktüğünü gösteren bir barometredir. Duyarlığı olan, doğru yola yöneltilmiş bir tiyatro, halkın duyarlığını birkaç yıl içinde geliştirebilir; buna karşılık, uçmaya yarayan kanatları katırtırnağına dönüşmüş, yani soysuzlaşmış bir tiyatro tüm ulusu hantallaştırır ve uyuşturur.
Tiyatrosuna yardım etmeyen bir halk, ölmemişse bile ölüm derecesinde hastadır; halkın dramını, tarihsel ve toplumsal yürek vuruşunu duymayan -ister kahkaha, ister gözyaşlarıyla olsun- onun ruhunun ve görünümünün gerçek rengini yakalayamayan tiyatronun da kendine tiyatro demeye hakkı yoktur: artık o, boş bir eğlence yeri ya da “zaman öldürmek” denilen o korkunç şeyin tezgahlandığı bir yer olmaktan başka bir şey olamaz!

Federico Garcia Lorca


Canım Seren ciğim,
Seni çocukluğunda tanımıştım.
Melek Anneni de..

İlk Tiyatro Tozunu sevgili Babanın
Kadıköy Bahariye caddesindeki E.F.T nun sahnesinde yutmuştum.
Turizm Patlaması adlı oyunla 1982

Seni gururla izlediğim süreçte,
Senin ne denli vefalı özverili ve hayırlı bir evlat olduğunu görmek beni çok mutlu etti.

Yüzü gibi vicdanı kalbi yüreği güzel Kız!
Yaradan sevgili babanı sana ve tüm sevdiklerine sevenlerine bağışlasın.

Bu satırları iki gün önce iletmiştim sevgili Seren Fosforoğlu na..
Hemen cevapladığı duygusal mesajından bu yazdıklarımdan
Değerli Ustamın da haberi olmuştu..

Ardında bıraktığı anılar anılar..
"Sen Tiyatronun Neferisin " cümlesi
yankılanıyor kulaklarımda...

Acım Büyük..