1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
933
Okunma
Kısacık boylu, esmer, sıska, kuru kadın şarkı söylüyordu. Gece kulübünün loş ışıkları ara sıra yüzüne düşüyor ve kadının kan kırmızısına boyanmış dudakları ile kapkara gözlerini aydınlatıyor, kadın ’r’ leri çatlata çatlata söylüyordu. Genizden gelen boğuk bir sesle ’Esperanza, esperanza’ diye sanki ağlıyordu. Sonra da devam ediyordu. ’Umut, budur yaşamın temeli...umudun ölürse, bil ki, sen de ölürsün.’ Çok zengin, çok yakışıklı, çok ünlü bir adama sırılsıklam aşık olmuştu ve bir araya gelmelerinin nerdeyse imkansız olduğunu biliyordu. Ama yine de şarkısını söylüyordu Edith Piaf. Paris kaldırımlarının bu minik seçesi, bir karış boyu, veremli ciğerleri ile hayata meydan okuyor, aşkına olan umudunu bütün dünyaya duyuruyordu
Cevap Yaz