Kendini sorgulamak pek itibar görmüyor yeryüzünde. Bilemiyorum, en azından bu ülkede...

Hangimizin sadakatle bağlı olduğu değerler yok ki! Ve genellikle körü körüne... Dinler, mezhepler, ideolojiler, felsefi ve siyasi görüşler, yaşam tarzları... Bunlardan herhangi birine kendimizi ait hissetsek bile bunu bir kenara bırakıp, bakış açımızı genişletmek adına, benimsemediğimiz görüşlere mensup olanların psikolojisini anlamak için çaba sarf edemez miyiz? Hadi bunu yapamadık diyelim, aidiyet duyduklarımızı neden kolaylıkla benimser, geri kalanları bir çırpıda reddederiz? Dünyanın en kötü ve en berbat düşünme biçiminde bile bize fayda sağlayacak bir kırıntı yok mudur mesela?

Velhasıl gördüğümüz manzarayı baktığımız pencere belirliyor. Başkalarının kendi pencerelerinden görüp anlattıkları anlamsız geliyor bize. Hatta zaman zaman bu anlamsızlık kademe kademe yükselerek yerini ters taraftan bir kışkırtıcı bir anlama bırakabiliyor. Alınganlığımızı tetikliyor, öfke doğuruyor içimizde, kin ve nefret filizlendiriyor. Sonrası hakaretler, aşağılamalar, ötekileştirmeler... Daha ötesi şiddet.

Neden kendi doğrumuzu yüceltebilmek için başkalarının doğrularının üzerine basıp çiğneme ve yükselme arzusu hissederiz? Kendi doğrusunu tüm insanlığa benimsetebilen biri var mıdır yeryüzünde?

Seviyoruz ayrışmayı. Kendimiz olmayı beceremediğimizden mi bu bilemiyorum. Aidiyet güdüsü kırbaçlıyor bizi ve kırbacın acısından duyduğumuz hazla bizim gibi düşünmeyene saldırma arzusu ile yanmaya başlıyoruz. Beynin lokal bir düşünce biçimine takılıp kalması neticesinde açığa çıkan bütünü görememe hali.

Derinliklerdeki birleştirici bilginin fark edilememesine bağlıyorum ben bunu. Bütünleştirici ve lokalliği etkisizleştirici öğeler derinliklerde. Hem de içimizin derinliklerinde. Ağacın dalları birbirinden ayrılmıştır ama yaşayabilmeleri için gövdeye ihtiyaçları vardır. Gövdenin altında kök, kökün altında toprak, toprağın altında su ve besin... Yapraklar kendilerini besleyenin dallar olduğunu sandıkları müddetçe yanılgıdalar. Dallar gövdeye tutunmadıkları müddetçe nasıl meyve verebilirler ki?

Evet, görebildiklerimizin, düşünebildiklerimizin ve hissedebildiklerimizin ötesi var. Hatta ötenin de ötesi, onun da ötesi...

Dedim ya, kendini sorgulamak pek önemsenmiyor. Bu nedenden olsa gerek, içinde iyiyi de, kötüyü de barındıran insan kolay göremiyor penceresinin darlığını. Neyi besleyip büyüttüğünden habersiz yaşıyor. Normalleştiriyor kötüyü ve iyi diye sunuyor içinde bulunduğu toplumun da desteği ile. Yüzeysel, kendini en doğru zannettiren ve sürekli mensupları aracılığı ile kendi kendini tetikleyip bir kısır döngü oluşturan bakış açısı, kendisine karşıt olanı yok etmeye çalışıyor. Mensupları eli ile yapıyor bunu. İlerisi kargaşa, çatışma, kamplaşma, ötekileştirme vs.

Meselenin bir diğer boyutu ise ne söylediğimizden ziyade nasıl söylediğimiz. Üslûp sıkıntısı çekiyoruz bana kalırsa. Sorun anlattıklarımızda değil anlatma şeklimizde gibi biraz da.

Uzun mesele.

Yazdıklarınız bunları düşündürdü bana. Faydalandım yazınızdan. Tebrik ederim. Saygılarımla.