Ben her manada hastalıklı bir adamım. En büyük sığınağım yalnızlığım ve ölüm çelemiyor bir türlü aklımı.
Ben her manada kötü bir adamım sanırım. İçinde hep bir parçası eksik sanki bir yapbozum ben, bir imalat hatasıyım. Sanki hiçbir şey beni tamamlamıyor. Bana dünyaları verseler içindekilerle doymam. Bugün yağan yağmurdan bile bir heyecan duymadıysam ben bu saatten sonra doymam.
Yeri gelir sıkarım yumruklarımı duvarlara bilenirim, yeri gelir çatarım kaşlarımı insanlara bilenirim ve yeri gelir en keskin bıçaklarla bilenir umudumun bileklerini keserim. Bana aldığım nefesi vermek, verdiğim nefesin yenisini almak zor gelir. Kabul ediyorum ben hastalıklı biriyim. Hem yalan gülüşlerim hem her gün taktığım maskelerim var. Ağlayınca boyası akan kadınlar sevdim. Bir parça ümit yaşattım ben içimde her daim, sevgiye dair. Benim güzel rüyalarım yok mesela. Sıçrayarak uyandığım kabuslarım var. Yada ne biliyim, artık sokakta gördüğüm bir çocuğun yüzüne gülemiyorum. Bir sokak hayvanının başını okşayamıyorum. Şimdi dünyalar benim olsa bile var mı ki benden fakiri?
Ben kendimin gizli öznesiyim. Buram buram kendi içimde saklanıyorum. Dışardan gördüğün gülen, cesur yüzümün altında küçük bir çocuk korkarak ağlıyor her an. Evet ben korkak herifin tekiyim. Keyfe değil yanan sigaralarım daima kedere, daimi kedere. Hani insan doğar büyür ölür derler ya, ben doğdum, öldüm, büyüdüm sevgilim. Ben sadece ve sadece nefes alıp veren bir cesedim. Bak bugün yenemedim cümlelerimi ve yenilir yutulur bir yanı olmayan cümleler kuruyorum. Evet, kesinlikle evet, kabul ediyorum ki ben huysuz, aksi, işe yaramaz herifin tekiyim…