Öykülerim, Öykü
Benim hiç öyküm yok
Ama tanıdığım insanlara düşündüğümü söyleyemediğim çok
Yıllar geçiyor, sonra söyleyemediklerim söyleyeceklerime, yeni tanıdığım insanlara geçiyor.
Bana geçen ruhlara bir can bir beden veriyorum, yine.
Evet, bir oyuna dönüşüyor. Şiirsel bir kurguda hatırama benzetmeye çalışıyorum.
Tabi ki doğru olmuyor ama öykü kalıyor.
Gölge kalıyor.
Yoksa ışık olmaya daha var. Yaşıyoruz daha.
Birkaç yere yazdım böyle öykülerimi.
Hatıralarımı insanlığa armağan ettim.
Düşündükçe bana ışık oyunu film bana.
Şiirselliğinde güzel iyi bir hikâye kitaplara roman büyür, hayata seyirlik kalır.
Hadi bir öykü yazayım.
Öncelikle ben kötülüğümü heba etmem.
Kurgularım.
Bebek gibi bir şiir doğar, hikâye gibi çocuklaşır ve roman gibi topluma yetişir.
Evliliğim iyi gitmiyordu.
Yeni tanıdığım bir kadını eşimin dışına koydum. Dışarıda eşimi düşünmüyordum o kadını düşünüyordum. Dışarıda derken eşimin dışında, evde bile. Ve evliliğimizi idare ediyordum. Sonra eşim terk edip gitti. İdarem bozuldu. Sonra eşimin dışına koyduğum kadının dışına da bir başka yeni tanıdığım kadını koydum. Ve bu uzadı gitti. Dul kaldım. Oysa tüm diğer kadınların dışında tek eşimdi. O benim gibi yapmadı. O beni dışladı. Ben yazdım o yaşadı. İyi ve ya kötü. Ve hala uslanmadım. Yeni tanıdığım kadınları eski tanıdığım kadınların dışına koymaya devam ediyorum. Yazıyorum. Ya erkekleri, genelde kocaları buluyorum.
Hatırladıkça hikâye ediyorum. Hayal kırıklığıma iyi geliyor.
Eşyalarımı da giysilerimi de kendimi de…
Kalem ve kâğıdın dışında hiçbir şeyim yok, kendim bile.
Şimdi çoğu zaman seçemiyorum kendimi, ünlü olsam hakkımda yazılanlarla hatırlardım belki kendimi.
Ünlüyüm ama ünsüz ünlü.