İlkokula gidiyordu.Mahallenin en fakir çocuğuydu. Annesiyle bir başlarına yaşıyordu.Okul çıkışı sırtında çantası, gözlerinde iri ve çerçevesi yara bandıyla tutturulmuş gözlüğüyle yanıma geldi. Biz üç kişi ayaküstü konuşuyorduk.
- Eğil! diye işaret etti, gülümsedim.
- Tabiki. dedim, eğildim. Kulağıma yanaştı ve:
- Bana bir lira ver, bugün anneler günü ve ben anneme zarf alacağım. Bir hediye hazırladım onu koyacağım içine. dedi. Beş lira çıkardım uzattım.
- Hayır, dedi, ‘bir lira ver.’ Beş lirayı geri aldım ve ona bir lira verdim. Gözlerini kocaman açtı ve gülümsedi bana. O mutluluğu hiçbir gözde yakalayamamıştım bugüne kadar. Mutluluğun resmiydi bu.
Koşarak karşıdaki kırtasiyeye gitti.
O yetim çocuğun ardından bakarken gözyaşlarımı tutamadım. Hıçkıra hıçkıra ağladım. Yanımdakiler durumu anlamamıştı ve ne olduğunu anlamaya çalışıyor gibi bakıyorlardı.
- Bu çocuk, dedim, ‘dünyanın en güzel çocuğu... Annesi için yüreğindekini zarfa koymak istedi ama zarf alacak 1 lirası dahi yoktu, ona ağlıyorum.’ ve başka hiçbir şey demeden gözyaşları içinde anneme doğru yürüdüm.