“Öyle bir günden sakının ki, o gün hiç kimse bir başkası adına bir şey ödeyemez, hiçbir kimseden herhangi bir şefaat kabul olunmaz, fidye alınmaz ve onlara yardım edilmez.” (Bakara 48)

İnsan, dünyaya tek başına gelir, dünyadan tek başına Ahirete gider, ahirette tek başına uyanır. Dünyada tutulan muhasebe kayıtlarıyla ilgili hesap vermek üzere, “Mahkeme-i Kübra’ya götürülerek, Allah Teâlâ’nın huzuruna tek başına çıkarılır. İsrailoğulları’ndan olduğu gibi, bir insanın soyundan pek çok peygamberin gelmiş olması veya ailede peygamberlerin bulunması ya da evliya torunu olmak dünyada kullanılan hayat nimetinin hesabının herkesten sorulmasına engel teşkil etmez. Aidiyeti, mensubiyeti ne olursa olsun, herkes birey olarak hesabını Allah Teâlâ’ya verir. Kimse araya girip bir suçluya şefaatte bulunarak yaptığı kötü amelin cezasından onu kurtaramaz.

Sonuç: Modern toplum Müslümanlığında Allah Teâlâ’ya karşı kişisel sorumluluğun yerine getirilmesinde bir gevşeklik, hatta lakaytlık gözlenmektedir. Bazı ileri sürmelerde olduğu gibi, bir guruba mensup olmak, bir manevi kişiye bağlılık, insanın kulluk kusurlarını ortadan kaldırmaz. Hiçbir peygamber ve veli, haşa, Allah Teâlâ’nın işlerinde ortağı değildir. Dünyada torpilin işe yaradığı vakidir; Mahşer ortamında ise Allah Teâlâ’nın hiçbir üst düzey memuru araya girip bir suçluyu affettiremez. Allah’ın Büyük Mahkemesi’nde herkes zerre kadar şer, zerre kadar hayr, ne yaptıysa önce onun hesabını verir. Vahit ve kahhar olan Allah, herkesten hesabını en ince ayrıntısına kadar sorar. Sonrada vadi ne ise, onu yerine getirir.

M.Talât Uzunyaylalı