“Namazı kılın, zekâtı verin, rükû edenlerle birlikte rükû edin.” (Bakara 43)

Namazın içinde gerçekleşen Rükû; günde beş kez Allah Teâlâ’ya sunulan biattir. Rükû; Allah’ın sarsılmaz otoritesinin, mutlak hâkimiyetinin, ebedi hükümdarlığının kul tarafından kabul edilmesi ve bu kabulün ibadetlerle gösterilmesi anlamı taşır. Müslümanlar namaz ibadetiyle Allah Teâlâ’nın huzurunda el bağlayıp sonra da öne doğru eğilerek, daha sonra da secdeye giderek, Allah’a bağlılıklarını açıkça ilân ederler.

Yeryüzünde iktidarlara, muktedir insanlara, paraya, nefse hoş gelen şeylere insanlar teveccüh ederler; menfaat elde edebilmek ve arzularını tatmin için, nice nice insanların önünde eğilirler, şirinlikler gösterirler, dillerinden yağlar ballar damlatırlar, yani kaz gelecek yerden tavuk esirgemezler. İnsanların çoğu bu tıynette kimselerdir. Tabir caizse bunlar bir partilidirler. Hayatı, rızkı, sair imkânları verenin Allah Teâlâ olduğuna inanan, Ona güvenen, Ondan isteyen, namaz ve infakla Ona sığınanlar ise, bir partilidir.

Rükûcuların mensubiyetleri Allah Teâlâ’yadır. Âdem’le başlayan yeryüzünün en eski partisi bu rükûcular partisidir. Bu partiyi –misal gereği söylüyoruz- Hakk Teâlâ kurmuştur. Peygamberler, yine tabirimizi mazur gürünüz, bu partinin genel başkanı olarak vazife yapmışlardır. Gelmiş geçmiş bütün ehli iman bu partinin üyesi olma şerefini elde etmişlerdir.

Derilerinin rengi, yaşadıkları coğrafya, konuştukları dil, sahip oldukları imkân, taşıdıkları statü, mensup oldukları sosyal ve kültürel çevre ne olursa olsun, Rükûcular, bir millettirler ve ebedi olarak kardeştirler.

Sonuç: Bu gelgitler ve tsunamiler çağında Rükûculara mensup olmak, namazı ve infakı muhafaza etmek, keramettir ve büyük bahtiyarlıktır.

M.Talât Uzunyaylalı