Öykündüğümüz bir rol model mi?

Hayatı içerken avuç avuç, kanmak mı kanamak mı?

Hidayetin eşliğinde vuku bulan inanç ve umut bildirgesi.

Asılsızlığın da ön görüsü ve hicabın…

Bir satıra düşüyor yolum bir de bir dostun yüreğine ve kelamı esirgemeden bol kepçeden cümleler kuruyorum.

Sevginin bir safsata olduğu mu yoksa ya da yalancıl kimliklerin örtüştüğü paralel boyutlar mı?

Ön görüler ve önseziler ve de ön yargılar.

Hayatın akışında siz idame ettirirken yorgunluğun da tavan yaptığı ve vazgeçme ihtimali?

Ne yani, birileri istemiyor diye nokta mı koyacağız hayallerimize?

Birileri sevmiyor diye sevgiyi ve insanlığımızı lav mı edeceğiz?

Bir dip not eklerken bir de hurafeler gerçekleri göz ardı ederken.

Demem o ki; deyip de arkası kesilmeyen rüzgârın savruk iniltisinde bir gök kuşağını mı sonlandıracağım ya da sırf içimdeki umut kırıntıları sıkıntı yaratıyor birilerine diye ölmeyi mi dileyeceğim?

Asla.

Arşı alaya çıkan coşkumla ve insan sevgimle nihayetinde İlahi Aşka uzanan yolda.

Sevmeme ve yorulmama kimse ve hiçbir şey engel olamaz ki gerçi hayat boyu uzun molalar vermiş olmanın verdiği kırgınlıkla ben hala depomu dolu tutmaya çalışırken…

Yüreğim kan pompalamıyor çünkü sadece hayatın zehrini hücrelerimden atıp mutlu olmaya çalışıyorum ve mutluyum da kendimce.

Zifiri karanlığın örtüsünde ben makbul bir ebemkuşağıyım gecenin de şafağı atarken içimdeki hüzün balyaları asla da rest çekemiyor hani gök gürültüsüne.

Son bir şey daha:

Sevgi abartılırken kendimize haksızlık yapıyoruz aslında çünkü her birimiz biricik ve özeliz ve sevginin boyutsuzluğuna biz elem kuşağı olarak görüyoruz gök kuşağını.

Renkler, sevgili dostlarım ve renklerin her tonu.

İçimdeki pembe bazen siyahla örtüşen.

Yaratandan dolayı yaratılanı sevmek: canlıyı ve insanı hatta cansız varlıklara bile sevginin sözü geçerken.

Yanlış anlaşılmak çok mümkün hele ki insanlar ön yargıdan sıyrılamayıp sevgiden yana ketum varlıklar olup da severken seçici ise.

Hepimiz eşitiz ve eşit oranda sevgiyi hak ediyoruz, gibi bir genelleme yapmak asla olası değil gerçi beklentimiz sevilmek ve duyumsanmak olsa da.

Sevdiğimiz kadar sevildiğimiz asla bir gerçek değil lakin Allah katında muteber olan içtenlik, vicdan iken örtüsüz ve inanç iken sonsuzluğun da tozunu nasıl nasıl da atarız.

Bağdaşmayan kimlikler var ve birbiri ile örtüşmeyen insan toplulukları mademki biriz ve eşitiz…

Anlam olan satırlarda ve anlam yüklendiğimiz kadar yüreklendiğimiz de bir gerçek.

Sevgiden muaf tutulan kim ise elbet takdir görecektir İlahi Gücün eşlik ettiği o paralelde elimizden tek tutan yine O iken.

Sevginin bağdaşmadığı hangi iklimse, ben iklim olmayı reddediyorum çünkü içimdeki mevsim zaten benim doğumumdan beri varlığıma eşlik eden.

Bahar güneşi ve kışın ayazı… evet, aynı anda yaşamak mümkün bu iki duyguyu hele ki hüzünlü kalbin tek sırdaşı Yaratan iken…