Alışmayın insanlara.
İnsanlara çok alışmayın.
Alışarak pişmanlık duyarsınız.
Alışarak değerli canınıza haksızlık yapmış olursunuz.

Neden mi?
Neden gayet açık: Alıştığınız insanların hepsi bir gün sizden gidecekler.
Bilerek gidenler olur.
Gitmek zorunda kalanlar olur.
Gidenlerin kafilesine, gidenlerin ardına katılanlar olur.
Nefesini vererek gidenler olur, diğer seçeneklerden hiçbiri yoksa eğer.
Demem o ki insanlarla aranızda hep belirli, nitel ve uzunluk olarak bir mesafe olsun.

İnsanlarla aranızdaki mesafeleri sıfırladığınızda üzülen taraf olursunuz.
İnsanlara çok bel bağladığınızda onların yokluğunda kendini yalnız hisseden olursunuz.
İnsanlara çok güvendiğinizde öncelikle kalbi kırılan olursunuz.
Yapmayın.
Etmeyin.
İnsanlara alışıp bunu alışkanlık haline getirmeyin.
İnsanlara alışıp hataya mahsus insanların yanlışı olmayın.

İnsanlarla ilişkinizde bir ara, bir sınır yahut bir perde muhakkak olsun.
Aranızda boşluklar olsun.
Köprüler olsun.
Denizler olsun.
Sıra dağlar olsun.
Olmadı şehirler olsun.
İnsanlarla aranızda kıtalar da olsun ancak sıfır mesafe hiç olmasın.

Çünkü bir gün siz istemeseniz de, bir şekilde alıştığınız her insan yanınızdan uçup gidecektir.
Benden söylemesi.