Ölüm Vaiz


Ölüm peşimizde… İnsan bir yaşa gelince cenazelerin arkasında yürüyor her gün. Son bahar yaprakları gibi sürükleniyor sevdiklerimiz… Gün geçmiyor ki bir dostumuzu kaybetmeyelim.

Bir dost bir yıldızdır. Kararıyor dünyamız dostlarımızı kaybettikçe. Hele anne ölümü beş yıl süren bir yas yaşatıyor insana. Ölüyoruz annemizle biz de. Dünyanın güzelliklerine ölüyoruz. Haz vermiyor hayatın güzellikleri… Ölüyor gözümüzde hayat…

Bir şiirimde bahsetmiştim sevdiklerimi kaybettiğimde yaşadığım acıyı.”Keşke ben ölseydim” diyor anne genç yaşta kaybettiği evladı için. Yeşil ekin biçmiş gibi demiş. Yunus Emre gençleri kaybetmemize… Ölüm de üzülüyor bir genç öldüğünde bence de

Şehit cenazeleri eksik değil günümüzde. Ateş düşüyor yüreklere. Genç yaşta vatan onları kucağına alıyor… Özlemiş gibi. Mekanları cennet o yiğitlerin.

Ben sevdiklerim ölünce her gün ölüyorum. Mezarına gidiyorum ölü görüp sevinirim rüyalarda

Duasına gidiyorum ölüyorum. Fotoğrafını görüyorum ölüyorum. Zor kaybetmek. Bulmak yok bir kere kaybedersiniz. Sadece rüyalar avutur sizi. Onu cennette görerek…

Sevdiklerimiz ölüyor biz yaşıyoruz ama hep bir yanımız yıkık yaşıyoruz. “Hani “ölenle ölünmez” denmiş. Sevdiklerimizden sonra yaşarız ama ölümdür yaşadığımız.

Ölüm kendini hep hatırlatır bir yaştan sonra. Ölüm vaiz buyurmuş peygamberimiz. Vaiz oldu bana da ölüm bir yaştan sonra. Gölge düştü dünyanın yalan güzelliklerine…

Duvar Taşlarım

Sevdiklerim duvar taşlarımdı
Tek tek göçtüler
Sevdiklerim yıldızlarımdı
Tek tek söndüler

Öldünüz
Ey sevdiklerim
Rahata erdi başınız
Fatiha aşınız…

Siz bir kere öldünüz sevdiklerim
Ben her ölenle öldüm…

Binalarım harap
Göklerim karanlık şimdi…

Hamdi ORUÇ (Emekli Müftü)