Sabah bütün neşesiyle dağların, bahçelerin, çiçeklerin üzerine serilmişti. Çok değil daha iki saat önce yağan yağmurun yerini gökyüzünde pırıl pırıl bir güneş almış, ağaçlar bahar gelmişçesine açılıp saçılmaya başlamıştı.Bu eşsiz sabahta bir güzellik, bir büyü vardı. Tam herşey inanamayacak kadar güzel derken telefon ısrarla çalmaya başladı. Sanki telefonun sesi değişmiş, yardım çığlığına dönüşmüştü. Endişeyle ekrandaki isime baktı. Haklıydı. Arayan civarın en meşhur polisi, bir o kadar da inatçı baş belası, Komiser Erkan’dı. Duru ne zaman onun adını duysa irkilir, kötü bir haber almaktan korkardı. Telaşla telefonu açtı. Telefondaki ses umduğundan daha yumuşak bir tonla önce günaydın dedi, ardından dere yatağında bulunmuş kadın cesedi için yardım istediğini söyledi. Herşey buraya kadar normaldi. Duru’nun anlayamadığı Erkan’ın bu kadar sakin olmasıydı. Ne zaman bir ceset bulunsa Duru’ya nefes aldırmadan gece gündüz çalıştıran, delil arayan, adalet peşinde koşan Erkan şimdi süt dökmüş kediye dönmüştü.
Erkan sakince ’intihar vakası’ dedi. Sakinliğinin sebebi anlaşılmıştı, artık Duru’nun cesedi teslim alıp işlemlerini yapması gerekiyordu.Sormadan edemedi
-Kaç yaşlarında?
- Bugün otuzuna basacakmış. Yazık....