Merhaba

Açıkçası ben sizin kadar negatif bakmıyorum hayata, insana, topluma, ülkeye... Daha pozitif bakmanın, en azından daha gerçekçi bakmanın gerekliliğine inanıyorum.

Hayat, insan, toplum ve ülke gösterilmeye çalışıldığı kadar iyi değil, evet. Fakat sizin aksettirmek istediğiniz kadar kötü de değil. Hayat sadece hayat, insan sadece insan, toplum sadece toplum, ülke sadece ülke.

Hayatı, toplumu ve ülkeyi güzelleştirecek olan insandır. İnsanı güzelleştirecek olan ise düşünceler ve bu düşünceler paralelinde açığa çıkan inanç tabanlı bakış açısı... İnanın düşünceleriniz ne kadar güvensizlik, karamsarlık, olumsuzluk üzerine kurulu ise konuşmalarınız ve davranışlarınız da o derece güvensizleşir, karamsarlaşır, olumsuzlaşır. Bu sizinle de sınırlı kalmaz; en başta ailenize, arkadaş çevrenize ve toplumunuza da sirayet eder.

Bu toplumda kamplaşma dün vardı, bugün de var ve yarın da devam edecek gibi görünüyor. Ülkenin sosyal, ekonomik, siyasi, ideolojik ve dini yapısı insanları buna zorluyor. Özellikle son üç yüz yıllık süreçte yaşadıklarımız neticesinde doğu ve batı medeniyetleri arasında sendeleyip duruşumuz toplumu ikiye böldü: Gelenekçiler ve yenilikçiler. Bir kısım geleneklerine sımsıkı bağlanıp her türlü yeniliğe kendini kapatırken, diğer bir kısım kimliğini kaybetmek pahasına kendini batılılaşmaya adadı. İktidara gelen gelenekçi yahut yenilikçi olsun, kendi bakış açısını devlete hakim kılmaya çalıştı. Sanırım bu da kaçınılmaz bir sonuçtu. İki grup da kendince haklıydı ama acı tarafı biz ne kimliğimizi ve geleneklerimizi muhafaza edebildik, ne de bütünüyle batıya uyum sağlayabildik. Şu an için her iki taraf kendi ideoloji penceresinden birbirini suçlamaya devam ediyor, Allah bilir ya uzun yıllar bu durum böylece devam edecek gibi.

Çağ kendini yaşatacak azizim, bu kaçınılmaz. Kaderin üzerimize yüklediği rolleri oynamakla mükellefiz biz. Fakat güzel tarafı rollerimizi değiştirmeye, yenilemeye ve güzelleştirmeye yetkimiz var. Arzu edersek daha pozitif, en azından daha gerçekçi bir bakış açısı ile, sizden ve benden başlayarak gidişatı değiştirebiliriz.

İnsanı, toplumu, ülkeyi suçlayarak sorun çözülmez. Birilerini suçlamak, probleme ya da sürece odaklanmak çözümü pasifleştirir. Hatta problemi daha da karmaşık hale getirir. Problem ve süreç bir kenara atılmadan, asıl odaklanılması gereken çözümdür. Başaran insanlar ve başaran toplumlar çözümü düşünenler arasından çıkar. Toplumsal meselelerde çözümün yapıtaşı insandır ve insana ait düşüncelerdir. Kendimizden başlayarak düşünceleri değiştirebilirsek; içinde bulunduğumuz, daha ziyade sizin ifade ettiğiniz bu toplumsal buhranı aşabiliriz. Neticede ise hem inançlarımız değişecek, hem söylediklerimiz, hem yaptıklarımız...

Eleştirimi mazur görün; bence siz bu karamsar yaklaşımınızla daha çok probleme hizmet ediyor gibisiniz. Bu bakış açısı farkına vararak yahut varmadan dahiline girdiğiniz bir ideolojinin, dini bir anlayışın yansıması da olabilir. Bu durumu en iyi siz analiz edebilirsiniz.

Gelişen teknolojiye, şehirleşmeye, küresel bir dünya kültürünün oluşuyor olmasına bağlı olarak toplumun bir takım değerlerini kaybetmesi, yeni değerler kazanması kaçınılmazdır. Dünyada hakim olan kültür şu an batı kültürüdür. Niye mi? Çünkü küreselleşen dünyada toplumlara hangi kültürün egemen olacağını güç belirler. Batı askeri, siyasi, ekonomik ve teknolojik açıdan güç sahibidir. Gücün ise doğruları, iyileri, güzelleri; doğrudan veya dolaylı yoldan belirlemek gibi kötü bir huyu vardır.

Ben eleştiri oklarının insanlar, toplumlar ve olaylar üzerinden mümkün mertebe çekilerek bizzat nefsimize yönlendirilmesi gerektiği kanısındayım. Herşey kötü, evet; hatta daha da kötüye gidiyor. Peki ben ne kadar iyiyim? Ne kadar gerçekçi, ne kadar sağlıklı düşünüyorum? Düşünüp inanca dönüştürdüklerimi ne kadar gündelik hayata tatbik edebiliyorum? Bu soruları sormamız lazım kendimize, ilk önce benden başlamak üzere. Güzel bir söz var, severim: İnsanı düzelt ki dünya düzelsin. İnsanları düzeltmenin en tutarlı yolu nedir biliyor musunuz? Kendini düzeltmek.

Yanlış anlaşılmasın, yazdıklarımın bütünü sizin nezdinizde kendime söylediklerimdir.

Benim için şu cümleler hayatın ifadesidir: Düşün, inan ve harekete geç. Bir adım ötesi daha etkieyici: Düşünürken inan, inanırken düşün ve süreç dahilinde hep hareket halinde ol. Bizim toplum olarak atalet halinde yerimizde sayıyor oluşumuzun temel nedeni, bu süreci tamamlayamıyor oluşumuzdur. Bireylerimiz bunu başaramadığı için dolayısıyla bir bütün halinde başaramıyoruz. Yahut başaramayanlar, başaranlara baskın geldiği için...

Ben ne zaman mutluluk diye birşeyin varlığını fark ettim biliyor musunuz? İnsanlardan, hayattan, kaderden, ülkeden ve benim dışımdaki herşeyden şikayet etmeyi bırakmaya çalıştığım gün. Kendimden şikayet etmek bana daha çok acı verdi fakat çözümün nerede olduğunu da gösterdi. Yirmibeş yıldır aradığım şey meğerse içimdeymiş.

Yazınız ve bakış açınız ilgi alanıma girdiğinden biraz uzun yazdım, kusura bakmayın.

Saygı ve selamlarımla