her yeni başlayan güne bir gün eksik uyanıyorum ömrümden, çabalıyorum da hani,
ama kafamdaki insan olamıyorum en nihayetinde, kendi hayatımmış gibi rahatta yaşayamıyorum bu ömrü.

herkes ağzına kadar başkasıyla dolu
içimde hiç kötülük yok hani, aslında bu çok kötü ki.

hayatımın pencereleri bir dönem çok açık kaldı, hayatıma kaç gereksiz insan girdi hatırlamıyorum, hatırlamak istediklerimin yanı sıra.

bazı sabahları bu dünya, çok zor alışıyor bana, dost bir dünyalı arıyorum belki de, merhaba dese yeterli galiba.
hayatta bir ağırlığım olsun artık diye, şişmanlamak istiyorum galiba.

bazen de çok geriden yaşıyorum, bilmiyorumki neyi yaşamalı neyi yaşamamalıydım
gerekli gereksizde konuşuyorum bazen, zaten bütün şahane mevzuları çok önceden konuşmuşlar...
acaba bu hayatta, benden, zevk alıyor mudur?

ne uzağındayım ne de yakınında,
koş derken bir yanım, diğeri inatla durmakta.
kaldırdığımda ayağımı karar veriyorum indirdiğimde vazgeçmiş buluyorum kendimi.
gözlerimi açsam bile göremeyeceğim, kollarımı açsam bile saramayacağım bir ufuk noktası hevesindeyim.

ömrümden geleni yapıyorum işte.,,atn