Kimileri on adım yürüyüp bir adım ilerliyor. Ruhundaki gaddar yükü atamıyor bir türlü. Hayatın çıkmazlarına takılıyor hep, ne yaparsa yapsın. İlk duraktan beridir kadersiz bir keder kaplamış içini. Değiştirmek istese de değiştiremiyor. Daha doğrusu ne zaman şansının dönceğinden habersiz. Karanlığın en yoğun olduğu an aydınlığa en çok yaklaşılan andır. O an ne zaman gelecek, geldi de çoktan geçti mi, hiç kimse bilmiyor. Kaç istasyon daha var mutluluğa, iç huzura? Belirsiz bir zamanda bindi insan trene, ne zaman ineceği belli değil. Ama ne zaman mutlu olacağı belli. Başka seslere kulak vermeden çalışarak, çabalayarak kendini geliştirirse insanoğlu; kalbini güzelleştirirse ve arınırsa bazı gereksizliklerden, işte o zaman mutluluk durağına yaklaşıyor demektir.
Bir de şu var; haklı olmak mı mutlu olmak mı? Bende cevabı belli, haklıysan zaten mutlusundur. Vicdanın rahattır ve hayat seni korkutmaz, ürkütmez. Bir sokak köpeğine su vermek gibi, bir yaşlıyı karşıdan karşıya geçirmek gibi, birine otobüste yer vermek gibi bir şey bu. Mutluluğu sağlayacak her şey haklılığın göstergesidir. Kötülük yapıp mutlu olan mutlu olduğunu zannediyordur. Kendini kandırıyordur acı çektirerek. Acı çektirerek kendine ve başkalarına...
Kısacası haklı olmak mutlu olmaktır, mutluluk insanın elinde olan bir olgudur. Kaç istasyon var? Sen kendine çekidüzen verirsen hiç istasyon var.