’Zümrüt’ dedim o gece ona.
  ’Zümrüt ,lütfen benimle gel. Kaçalım, gidelim buralardan,
bulamasınlar bizi.’ dedim. Gözlerimin içine öyle çaresizlikle
baktı ki, kıyamadım ona. Diretemedim tekrar benimle gel diye.
Sadece sarıldım, omzunda ağladım dakikalarca. Gül kokan
saçlarını kokladım son kez. ’Zümrütüm’ dedim. ’Ben doyamadım
sana, ayıracaklar bizi baksana. Burada mutluluk haram bize.’
Zümrüt iç çeke çeke ağlamaya başladı. Gözyaşları boynumdan
aşağı göğsüme doğru süzülüyordu. Israr edemezdim, annesini
bırakamazdı o. Biliyordum. Bulutlar bile dayanamadı halimize,
gözyaşlarını akıtmaya başladılar karanlık geceye.

   Omzuma sarılı olan kollarını yavaşça çekti bedenimden. Derin
bir iç çekti. Gözlerime bakmadan konuştu. ’Buraya kadarmış demek ki.’
dedi. Kaderde yokmuş seninle evlenip bir yuva kurmak. Sessizleşti
hıçkırıklarım. Gözyaşlarım geceye karıştı. ’Canım adam, ben seni
çok sevdim, hep seveceğim. Seni unutup yoluma devam edeceğim
sanma, bu mümkün değil. Yaşadığım süre boyunca aklımdan hiç
çıkmayacaksın. Gözlerini, gülüşünü ve o güzel ruhunu nasıl
unutabilirim ki zaten ?’dedi. Buruk bir şekilde gülümsedi ama
gözleri ağlıyordu.   
   Neydi bu ? İyi olduğunu düşünmemi mi istiyordu ? Ah Zümrüt,
inandıramazsın bunu bana. Gözlerindeki gamzeleri göremiyorum
artık. Kendime doğru çektim onu kollarımı ona sardım. ’Dışarısı
çok soğuk. Bir daha üzerinde incecik hırka ile çıkma dışarıya.
Dikkat et olur mu ?’ dedim. Üzerimdeki montu çıkartıp onun omzuna
astım. Ben seni umutla beklemeye devam edeceğim. Yaşım kaç
olursa olsun, yüzümde ne kadar kırışıklık olursa olsun her gün
seni özleyeceğim. Seni çok seviyorum. Bunu hiç unutma olur mu ?’
dedim. Koşarak uzaklaştı yanımdan. Dayanamadı belki de kalbine
ok gibi batan onca söze.

   On dört sene yirmi bir gün oluyor ona sarılmayalı. Söylediğim
gibi oldu, yüzüme senelerin yorgunluğu bindi. Hala onu özlüyorum.
Hala deliler gibi aşığım ona.

    Haberini aldım geçenlerde Zümrüt’ün, evlenmiş. İkide çocuğu
olmuş, Allah bağışlasın. Haberini aldıktan sonra akşamları onu
hayal ederek uyumamaya başladım. O hep oturduğu banka
oturmamaya başladım. En sevdiği kitapları okumadım bu kez
tekrar tekrar. Ama beklemekten de asla vazgeçmedim. Kim bilir,
belki bir gün yanımdan geçer. Saniyelikte olsa görürüm onu.
Senelerin özlemini saniyelere sığdırırım.

   Zümrüt, inan ki saniyeler bile yeter bana, yeter ki göreyim seni
bir kez de olsa.


✒A’mak