Hepimizin kendimizden çok emin olarak bildiğimiz,savunduğumuz doğrularımız inandıklarımız vardır.
Ben kendimi bilirim...Beni benden iyi mi tanıyacaksın ? Gibi sorulara sen kendini kandırmaya devam et.Sen kendini hiç tanımıyorsun aslında,bunu ben biliyorum ama sen bilmiyorsun diye cevap veriyorum içimden sessizce.Evet ben seni senden iyi bilirim.Ama inanıp inanmamak size kalmış.
Ben bu işin eğitimini almaya başladığımda sevgili hocam Duygu HİM ,bana kendini anlatır mısın?diye sordu.Ben de kendimden emin şekilde çok neşeliyim sevgi doluyum,coşkuluyum içimde öfke kin barındırmam,paraya pula tamah etmem vs..vs..yani umutlu mutlu bir insanım dedim.
Tamam gözlerini kapat.Şimdi senin karşına bir enerji yüklüyorum onu hisset ve neler söyleyeceksin dedi.
Birkaç saniye sonra çok kötü hissetmeye başladım.İçim karanlık doldu adeta.Midem bulandı.
İstemiyorum al bunu karşımdan,çok rahatsız oldum.Acı içinde korkuyor dedim.
Konuş onunla dedi hocam.Ne söylemek istersen konuş.İçinden geçenleri anlat.Seni dinleyecek tepki verecek fark et sadece dedi.
Başladım konuşmaya.....Zaten en sağlam yerimin çenem olduğunu hep söylerim.Ona neden bu kadar karamsarsın,mutsuzsun acı çekiyorsun diye sordum.
İçimden bir his bunun sebebinin ben olduğumu benimle ilgili bir durum olduğunu hissettim.Benim suçum bu dedim aniden, özür dilerim.Seni çok zorladım.En zor işleri yükledim.Herkesin acısını üstlendim seni üzdüm,bakımsız bırakıp unuttum.Hastalanmana sebep oldum.Seni en sona attım hep.Öncelikleri başkalarına verdim.Fedakarlık ve hizmet edeyim derken sen sevgisiz ilgisiz kaldın bir köşede.Affet beni.....
Konuştukça göz yaşlarım sel gibi akıyordu.Kafamın içinde hissettiğim o enerji gittikçe renklenip güzelleşiyordu.Karanlıklar açılıyordu iyice.Ondan yaptığım her yanlış için özür dileyip bağışlanmak istedikçe rengarenk çiçekler sardı her yanımı adeta.İçim çiçek bahçesine döndü.O enerjiyle bir olduk.
Hocam alayım mı ?O enerjiyi senden dediğinde.Hayır hayır....Çok iyi hissediyorum.Çok güzel bu enerji sakın alma.Artık acı çekmiyor çok mutlu bunu hissediyorum demiştim.
Ben kendi benliğim olduğunu bilmeden onunla konuştum.Barıştım.Oysa çok neşeli ,coşkulu, azimli ,korkusuz biriyim sanıyordum.Kendimi hiç tanımıyormuşum.
Bir de madalyonun diğer yüzü var.O korkular,acılar,mutsuzluklar hayatımızı etkiliyor,yönlendiriyor.Korkusuzum derken aslında korkan yanınız isteklerinizin gerçekleşmesine engel oluyor.Bunları birebir yaşıyorum.
Ben kendimi bilen insanım diyenlere de tereddütle bakıyorum artık.İçimden aslında hiç bir fikrin yok kendini tanımakla ilgili diyorum....
Tabi ki bu şansı benim gibi herkes yakalayamaz...YÜZLEŞME budur.