IŞIĞI SÖNDÜREMEDİLER
Beşikdüzü Köy Enstitüsünde okuyorum. “Emperyalizmin yalan, yanlış alçakça iftira ve isnatlarına ağır baskılarına dayanamayan hükümet sonunda Yüce Atatürk’ün ülkemizi çağdaş uygarlık seviyesine çıkaracak olan Köy Enstitülerini kapattı. Ama fen derslerini azaltan İmam Hatip okullarının sayısını çoğalttı.”
Beşikdüzü Köy Enstitüsü kapatınca beni de Ladik öğretmen okuluna verdiler. Hastaydım, tedavimi İstanbul Gülhane Hastanesin de görüyorum. Hemşeriler Sağ olsun bize iyi baktılar, iyileşir iyileşmez, Trabzon’a dört köşe man otobüsleri var, gece yolculuğu zor olduğu için sabahı bekledik. Otel paramız yok, gece kahvesinde sabahladık, yemek teklif edilince, “karnım ağrıyor” bahanesiyle masrafa girmedim.
Ladiğe geri döndüm, okul biraz uzaktı merkeze, birde çok sis oluyordu. Ama öğretmenlerim arkadaşlarım, kitaplarım beni okuluma bağladı. Kışın çok soğuktu, ranzalarımız birleştirip battaniyelere sarılıp ısınıyorduk. Yemekhaneye zor gidiyorduk. Bazen ekmeğin arasına zile pekmezi döküp yemekhaneye gitmeden yiyorduk.
Okuma sevgisi, vatan aşkıyla birleşince, çektiğimiz çileler, gönlümüzde mavi bir nazar boncuğu gibiydi!
Okul bitince yurdun dört bir yerine dağıldık. Gittiğimiz yerde ibadet aşkıyla çalışıyor, çocuklarımıza, ilim, irfan, vatan sevgisi, anne baba sevgisi, doğa, hayvan sevgisi aşılıyor. Ulu önderimiz Mustafa Kemal Atatürk’ün gösterdiği çağdaş uygarlık seviyesine ulaşmanın temellerini atıyorduk.
-Ağabey çok zinde görünüyorsun.
-Spor yapıyorum.
Hala gözlerinden pırıl pırıl ışık saçan bu büyüğümüzü, Öğretmenimizi dinlerken, Köy Enstitüsü mezunu öğretmenlerim Sait Faiz ve Ali İpeği görür gibi oldum.
Yusuf Yılmaz