Bir anne, yüreği dibinde her zaman bir af bulunan bir uçurumdur. » demiş Balzac. Çok doğru bir anne çocuğunu kaç yaşına gelirse gelsin şevkatiyle sarıp sarmalar .

Anne olmak tarif edilmez bir duygu: canından can veriyorsun, doğana kadar geçen sıkıntılı süreç ve sonra tutmaya korktuğun minicik, oyuncakvâri mucize bir varlık. Artık yaşamın değişiyor, zaman ve mekân kavramın bir tek o. Onunla ağlıyor, onunla gülüyor, onunla uyuyor hatta o doyduğunda sen de onunla doyuyorsun.

Ve her geçen gün biraz daha büyüyor. Uykusuzluk,açlık umurunda olmayan kavramlar. İçin titriyor her tehlike ya da hastalığı ânında. Annesin ve en büyük duan çocukların için dönüyor dilinde. Onlara gelecek en ufak bir tehlike karşısında kartal kesiliyorsun âdetâ... O senin için hep küçük bir bebek ya da henüz 4-5 yaşlarında kalmış bir çocuk gibidir gözünde. Minik kuştur büyümez zannedersin de, gün gelip yuvadan uçmak istediğinde öksüz kalırsınız ardında.

Hep denilir ya "tahtını yaparsın ama bahtını yapamazsın" çok anlamlı bir halk deyişidir bu ve gerçekten öyle. Sen el bebek gül bebek büyütürsün, gözünden akacak bir damlaya aman vermezsin ama birileri gelir ve senin üzerine titrediğini üzer, kırar .

Kimseye evlat acısı tattırmasın Rabbim. Gün olmasın ki basında bir cinayet haberi olmasın. İnsanlara ne oldu böyle anlamak mümkün değil!? Herkes kanun kumkuması kesilmiş. Kafasına göre kanunları olanlar var ki Rabbim kimseyi onlarla karşılaştırmasın.
Büyüdüler evden uçtular ancak benim için onlar hep benim küçük çocuklarım. Keyifsiz olsam, seslerini duyduğumda daha iyi oluyorum. Benim de iki canım kızım için dilimden dökülen dualarım her zaman dilimde. Eşimin her zaman söylediği şey ; annelik doğuştan gelir, babalık ise sonradan öğrenilir.




D u A

kucağımda ninniler
uyusun da büyüsünler
hüzünleri görmesinler...