Sırrını kimselere söyleyemiyordu.Söylese belki sorun kökünden çözülecekti.Sırrı veren ;
-Sır tutabilir misin ? Demişti.Buna rağmen nasıl söylerdi ki... Dağlardan taşlar kopup gelse, deryalar med cezirle savrulsa, rüzgarlar kasırga olsa yine olmazdı.Güven ne kadar önemliydi hayatta.Düşünsenize sırrı verenin sırrını sır diye bir başkasına verdiğinizi. O da o sırrı bir başkasına...Kafatası zonkluyor, içi içine sığmıyor, her yerde onun yüzünü görüyordu.Bu imtihanım olsa gerek.Ayna bile sırrı bozulunca yüzüne bakılası değil.Ya ben sırrı bozarsam.Nasıl bakarım onun yüzüne.Yüz dediğin Allah’ın nurunu sakladığı yer.O yüzden müstağni olamam.Yüzümü ondan gayrısına dönemem.Dönmek ahtinden.Nasıl bir aymazlıktır? Önce kendinle küsüyorsun.Sen senin düşmanın oluyor, saygını kaybediyorsun.Sonra insanların yüzüne bakma cesaretini gösterebiliyorsun.İnsanlık zor şeydi.Herkes insan olabilir mi? Olamaz tabi.Beşer olur ama insan olamaz.Beşer şaşardı.İnsan olan şaşmamalı.Şaşıran kaybeder.

Sırrı kuyuya atmışlarda o bile dayanamamış.Etrafındaki sazlıklara anlatmış.Sazlık dayanamamış inlemeye başlamış.O gün bu gündür ney makamında inleyip durmuş.Sonra emanet ehline verilmiş.Ehlolan cehlolmamalı.Çünkü emanetin sahibi seninde sahibin.Sahibe itaat gerek.İtaat imanın gereğidir.O yüzden sende olan itikat ile bir harman yapacaksın.İman, itaat ve itikat senin en yakın dostların olacak.O dostları, dünyanın en güzel ve en geniş sarayında ağırlayacaksın.O öyle bir saray ki, içine ezelden ebede yaratılan herşeyi koysan yine de dolduramazsın.O saray senim gönlündür.Gönle sürülen sır elini bildin mi?O eli yok sayamazsın..Yoksa esfelei safilinde volta atar durursun.Sana bir sır vereyim mi? O sır sensin.