Şiire gönül vermek, şiirle özdeşlesmek demektir. Bu özdeşleşme iki kardeş ilişkisinin on bin kat üzerinde olan ve sadece ona konsantre olan bir duygu yoğunluğunun lirik akan trafiğidir.

Bu akış bir kavşakta ki, kuralların tümünü işletirken trafik akışının zerre kadar kesintiye uğramamasıdır. Bu yüzden her gerçek şaiir, içinde yaşadığı zamanın koşullarını en iyi şekilde değerlendiren, toplumsal sorunlarla kişisel sorunların ortak noktalarını bularak, edindiği izlenimler ve bilgiler ışığında, ebedi gerçeklerden akan düşüncelerden ve doktrinlerden uzak kalarak kendi kişisel bağımsızlığını bularak, çağının fikirlerini bir hamur gibi yoğurarak, bu fikirlerin tümünü içeren bir çerçeve de toparlayarak yorumla yeteneğidir „şiire gönül vermek“.

O „gönül verme“ bir sevdadır. Köylünün, işçinin, gündelikçinin, ırgatın, yoksulun, emekçinin sömürülmesine ve ezilmesine kayıtsız kalmamak demektir. Zaten şiir ‚yüreğin şarkısı‘ değilmidir. Değişen toplumsal koşullara ve bu toplumun sosyal, siyasal, ekonomik, askeri, eğitimsel ve hukuksal sorunlarına duyarsız kalmayan duyarlı yüreklerin çınlamasıdır da aynı zamanda. Doğayla insanın, insanla doğanın kaynaşması, o heyecanın duyulması dizelerin basınçlı direnişinin de öykülerini kendine has diliyle manzum bir şekilde sunmasıdır.

Şiire gönül vermek, gönülden severek, „karasevda“ ağırlığında melankolik dizelerin içinde gezerek, geçmişi imgeleriyle değilde, tecrübeleriyle ve yeni bilgilerle donatarak ilerlemek demektir. Gerçeğin, yalın, çok yalın bir biçimde değilde simgelerle metaforlarla sunulması, aktarılması, şiirin anlatımına okurun bilinciyle olduğu kadar bilinçaltıyla ve sezgileriyle yaklaşmasını istemek demektir.

H. H. Arslan - 31.08.2018