Kazanova olmadığım doğrudur. Kaz olmasam da ovalarda gezdiğim de. Kayıplarım olmadı mı? Oldu. Mesela, aldım elime telefonumu, silinmesi gerekenleri attım tarihin çöplüğüne, ne yüzlerini görmek, ne de seslerini duymak isterim. Onlar iyi gün dostlarıydı, ne zaman işleri düşse, beni arayan, bana selam veren arkadaş, dost bildiklerimdi.

Herkes kendi işine bakarken, ben dağlarda muazzam doğayla iç içe yaşıyorum ve şehrin gürültüsünden, kirliliğinden, en çok da insanların yüzlerine taktıkları maskelerden nefret ediyorum. Parklardaki ve bahçelerdeki biçilmiş çimlerin iç bayıltan kokusu yok mu, midem altüst oluyor. İnsanların göz zevki bozulacak diye doğaya müdahale etmek niye? Çimler uzasın efendim, kime ne zararı var, yabani otlar elle alınsın. Tabi zor geliyor ve çözüm basit, makineyle biç gitsin. İnsan elinin değdiği ve ayak bastığı kirli dünyadan kendimi arındırıp dağları mesken yaptım, yolları sırdaş.

Bir de saçma sapan bazı atasözlerinin kullanımlarının sonlandırılması lazım. Ağaca dayanma kurur, insana dayanma ölür diyorlar ya, ağaçlar bana huzur veriyor, dinlendiriyor ve ben varken asla kurumazlar. İnsanlar derseniz; onlar kime ne vakit yardım edeceklerini çok iyi bilirler, çünkü onların kirli ve ince hesapları vardır. Ben asla kimsenin yardımına tenezzül etmeyeceğim, başım dik, onurumla dimdik ayakta kalmaya devam edeceğim ve biliyorum ki, suçlu insanlar korkar. Bu saatten sonra hiç kimseden ve başıma gelebilecek hiç bir olaydan asla korkmuyorum, ne olacaksa olsun diyorum. Utanılacak, yüz kızartıcı hiç bir şey yapmadım. En önemli adalet, hak, hukuk insanın kendi vicdanıdır. Vicdanen rahatım, o halde ortada büyütülecek bir mesele de yoktur, su akar elbet yolunu bulur. Yeter ki o suya insan eli değmesin, kaynağından akmaya devam etsin.

İçli içli ağlıyorsunuz, sesimi duyun diyorsunuz, ortada bir adaletsizlik, bir tuzak var ve lütfen bana yardım edin diyorsunuz, feryatlarınızı, hıçkırıklarınızı duymazdan geliyorlar, sizi itibarsızlaştırmaya devam ediyorlar.Ortada sessiz bir çoğunluk var fakat onların kuru gürültülerini sadece ben duyuyorum, hallerinden, mimiklerinden ve konuşmalarından korktuklarını anlıyorum ve bu da bana huzur, mutluluk vermiyor, derdime çare de olmuyor.

Bir tek Allah’tan yardım dilerim, bir tek ona sığınırım, gerisi boş. Ya kazançlarım? Akıl ve ruh sağlığım yerinde, elim, ayağım tutuyor, kimseye minnet etmiyorum, etmeyeceğim de. Bundan daha büyük kazanç mı olur?


Vecdi Murat SOYDAN
27 Temmuz 2018, Isparta