Tek tek topladım taşları yol kenarından
yol dediğime bakmayın
asırlarca önce gölmüş buralar sonra çekilmiş sular , hepsi de çakıl taşı
kimbilir kaç asır beklediler suya kavuşmayı
ceplerim taş doldu bana kalsa taşıyabilsem sırt çantama da doldururdum o çakıl taşlarını
sonra ceplerimde çakıl taşları
kasabanın dışındaki nehir kıyısına vardım
yine sessizdi ortalık
suyun ve rüzgarın sesine bazen uzaktan geçen arabaların sesi eslik ediyordu ya olsun duymazdan geliyordum...
…..
...
Cocuklar tecavüze uğradığı haberi yayınlandığında ben o anneler onların yakınları akrabaları bilmem ne kadar komşuları varsa 45 cocuğa 45 bin kişi ölurlar, çıkarlar sokağa demiştim ,bir milletin bana göre en değerli varlığı çocuklarıdır ,onlara dokununca kıyamet kopar demiştim ,sindiler ürktüler çıkmadılar sokağa ,namus şeref haysiyet hepsi gömülmüştü ,paraya ,dine imana çevrilmişti herşey...
O günden sonra umut etmeyi bıraktım ben
yani geleceğe dair benim uzaktan sevmeyi özlemeyi denizini ,şehrimin sokaklarına yazdığım düşleri bıraktım
"kalbim cok acıyor benim" dediğimde içimde ki yaranın azgın bir çıbana döndüğünü kendim de bilmiyordum...
cebimdeki çakıl taşlarından birini aldım ve nehrin sularına fırlattım
suya kavuşma anında ki görüntüsünden başka birşey bilmiyorum
sonra bir kac adım daha yürüdüm
bir taş daha bir taş daha attım
asırlarca beklemiş bir çakıl taşı
belki suda sürüklenerek denizine kavuşacaktı...
sonra içimde ki bu yaranın acısına inatla tek tek fırlattım cebimdeki çakıl taşlarını
yürürken farketmemiştim ne kadar ağırmışlar
sonra işte dedim ki
bir çakıl taşı bile asırlarca bekliyor ve denizine kavuşuyorsa umut hala var mı ?
umut için eller gerekiyor
yazan çizen dokunan ,faaliyet gösteren...
hep savunduğum insana tanrıdan armağan olduğuna inandığım bir duygudur sevgi ve sevgiyle yapmalı herşeyi
öfkenin ilacı
iyiliklerle cezalandırmalıydık kötüleri...(rahmetli anneciğimin sözü idi bu )
...
içim çok dolmuş benim
varsa bir selamınız alırım
yoksa susmalariniz da yeter ...




YILDIZ