“400 yarda sonra sağa dönün ve solda kalın. İkinci sokaktan sola döneceksiniz.”

Şimdi bir yarda 90 santimse 400 yarda ne kadar eder? Hımm, 360 metre?

Bu arada sağa dönüşü kaçırdım.

“3 nokta 2 mil sonra göbekten altıncı çıkışı alın ve sağda kalın.”

Altı tane çıkış sürekli dönüş yaparken nasıl sayılır? Diğer arabaları mı kollayayım, yerdeki çukurlar arasında slalom mu yapayım, yoksa sokakları mı takip edeyim?

“Güzergahınızda kaza var. Alternatif bir yol aramak ister misiniz?”

Bu şehirde de yol tıkanırsa saatlerce aynı noktada kalabilirim. Riske girmenin anlamı yok.

“Alternatif yolunuz da gişeler var. Bu seçeneği ister misiniz?”

Kırk beş dakika beklemektense bir dolar veririm. Olur.

“Aracınızda öde-geç sistemi yok. Alternatif yol bakıyorum.”

Bakması bir hayli zaman aldı. Bu arada dönebileceğim sokakları geçiyor, hızla Manassas yönüne doğru ilerliyordum.

“Alternatif yol bulunamadı.”

Eee? Ne demek yani? Vaşington yerine Manassas’a mı gideceğim? Ülkenin her yeri otoyol: Mutlaka bir çaresi vardır.

Kenara çektim. Cep telefonunun çıkarıp, onun navigasyonunu devreye soktum. Arabanınkinden hayır yoktu.

Kaliforniya aksanlı çıtır bir ses bana hemen çözümü önerdi:

“Bulunduğunuz yerden U dönüşü yapın ve 295 nolu otoyol sapağına kadar düz gidin.”

Bulunduğum yere baktım; diğer yöne giden trafik bariyerlerle benimkinden ayrılmıştı. Telefonu aracın camına yaklaştırıp Kaliforniyalı çıtıra bariyerleri gösterdim: “Bunları nasıl geçeceğim?”

Doğaldır ki çıtır bariyerleri görmedi. Ama benim bir sıkıntım olduğunu da anladı:

“Alternatif bir yol istiyorsanız, belirtmeniz yeterli.”

Belirttim.

“İki nokta dört mil sonra Glenwood Bulvarı çıkışını alın.”

Sen ne dersen o, Kaliforniyalı çıtırım.

Bu sefer bulvar çıkışını kaçırmadım. Lakin bir anda geçmişimden gelen bir kadın sesi arabayı doldurdu:

“Seçtiğiniz güzergahta yol çalışması var. Alternatif yol ister misiniz?”

Arabanın navigasyonun kart sesli hanımefendisi duruma müdahele ediyordu.

“İstemem Henrietta, sen sus. Benim çıtır bana gayet güzel yol gösteriyor.”

Derken işaretçinin sallanan bayrağıyla durmak zorunda kaldım.

Diğer şeride yol veriyoruz. “Biraz bekleyeceksiniz” dedi işaretçilik yaparak benden çok kazanan zenci kadın.

Çıtıra döndüm:

“Hani” dedim, “bu yol açıktı?’

Kaliforniyalıdan ses yok çımadı.

“Alternatif yol ister misiniz?” Kart Henrietta fırsatı kaçırmak istemiyordu.

“Evet dersem ne önereceksin?”

“U dönüşü yapın ve yarım mil sonra sola, Oliver North sokağına dönün.”

Bu gerisin geriye dönüşü navigasyon hanımları ne kadar da çok seviyor. Bu sefer de Henrietta’nın dediğini yaptım.

Oliver North sokağında güzel evler vardı. Bakımlı bahçeler, sıra sıra lüks arabalar... Her şeye rağmen Kaliforniyalı çıtır kendisini unutturmamaya kararlıydı:

“Oliver North sokağından gitmek istediğiniz adrese doğrudan bir çıkış yok. Araç yönünü geriye çevirin ve Glenwood Bulvarına çıkın.”

Sevgili Çıtır, yolda tamirat var. Farkında değil misin?

“Oliver North sokağında devam edin.” Diye de öbür taraftan Henrietta bastırıyordu.

Cep telefonumu araca bağladım ve dışarı çıkıp, Kaliforniyalı Çıtır’la Kart Henrietta’yı başbaşa bıraktım. Ağaçların altından, sokak boyunca yürümeye başladım.

On beş yirmi adım yürümüştüm ki gerisin geriye arabama döndüm.

Çıtır’ı bıraktığım koltuktan şefkatle aldım ve ikinci ekrandaki Uber uygulamasına bastım. Sürücü Jerome altı dakika sonra bulunduğum yerde olacaktı.