Bir Muhtarlık Seçimi

Çocuktum (11-12) . Köyümüz 50-55 haneydi. Kabile büyükleri, ileri gelenleri evleri geziyorlar odalarda toplanıyorlar. Duvar diplerinde öbek öbektiler. Muhtalık seçimi varmış meğer.
Ve muhtarlık görevini kendilerine verilmiş göksel bir hak gören bizim kabile adayımıza
karşı. yukarı mahallenin yoksulları da aday gösteriyorlarmış. Hem de bizikilere kafa tutan
birini..
Saltanatımız sarsılacacağa benziyordu. Olacak iş miydi.
Ne yapıp yapmalı saltanatın sarsıntısı belli ettirmemeli, mühr-ü süleymam el değiştirmemeliydi.
En ileri gelenlerimiz muhtarlık tercihi kimden yana olacağı belli olmayan lardan olan babamla konuşmalarından tüm bunları dinliyor belliyor, çocuk aklımın bir yerine yazmışım..
Onların sözcüsü böyle diyoır, babamı ıknaya çalışıyor, örnekler veriyor.
Babam karşı çıkıyor ’ şimdiye kadar...’ diyor o da değişik örnekler veriyordu.
Dayım elindeki listeyi açtı oyların sayımını dökümünü yapıyor, denge berabere görünüyor olmalı ki ısrar ediyolar ,babamı birinci azalığa yazmışlarmış.
vs. Oy renkleri belli olmayan iki aza adayını söyleyince. Ben:
“ İyi ama, dayı, onların okur yazarlığı yok ki!” dememe:
“ Sen çocuksun, bu işlere aklın ermez!”
“ Nasıl ermez işte bir imza bile..!”
“Yavrum okumuş olsalar da ne değişecek. Daha öncekiler çok mu biliyorlardı !” vs.

“ şu, şu...! dururken!” dedim.
“ Onlar nasıl olsa bizim. Karşı çıktıklarının şu kadar oyları var...”
demişti.
Büyüğünce:
Vatandaşlardan biri A partisine girmek istiyor.
Siyaseten kabul görmüyor.
Vatandaş B partisine müracaat edince genel başka”Sırtında bir küfe oy ile gelmiş aman kaçırmayın...!” talimatı vermişti. Nimetini de görmüştü.
Dayımımın ne demek istediğini yani, siyasetin bir satranç yunu olduğunu kim iyi oynarsa
onun kazanmakta olduğunun değişmeğen kural olduğudur: