Ben geçen gün seni gördüm.
Şok oldum tabiki.
Yıllar sonra görmek sarstı beni.

Mutluydun.
Mutluluk gözlerinde okunuyordu.
O mutluluğu içim cız ettiği halde ben de okudum.
Seni böyle okumak da varmış nasipte!




Ama sen görmedin beni.
Ya da gördün, tanıyamadın.
Belki de unutmuşsun beni.
Belki ben diye biri yok artık senin dünyanda.
Dünyandan belki de tamamen ismimi silmişsin.
Kolay mıydı peki beni silebilmek?




Ben geçen gün seni gördüm.
İki elini sımsıkı tutan iki çocuk vardı.
Evlenmişsin demek ki.
Demek ki iki çocuğun olmuş.
Biri kız, biri erkekti.
Ne güzel!




Beni sorarsan, ki hiç sormuyorsun.
Beni sorarsan hâlâ dağınığım.
Hâlâ aynı anda birçok şeyle uğraşıyorum.
En çok seninle zaman geçiriyorum ancak.
Hâlâ ardına şiirler diziyorum.
Hâlâ güzelliğini tam tamına anlatamıyorum.
Hâlâ varlığını taşa, kuşa anlatıyorum.
Hâlâ rüyalarımı tek süsleyensin.
Hâlâ sensizliği inkar ediyorum.
Sen sanki hiç gitmemişsin gibi davranıyorum.
Sen sanki hiç üzmemişsin gibi davranıyorum.
Seni yaşamak hâlâ ilk günkü heyecanında!




Çünkü ben seni böyle sevdim.
Bir ömür sevdim.
Tüm kalbimle sevdim.
Bütün benliğimle sevdim.
Yapmacıksız sevdim.
Gece-gündüz sevdim.
Uykusuz kalarak sevdim.
Güneşten önce uyanarak sevdim.
Okyanuslar dolusu ve özlemle sevdim.
Ve sanırım karşılıksız sevdim seni.
Seni sevmek bitmez ki!




Geçen gün seni gördüm.
Bir sokak köşesinde rast geldim sana.
Seni görmek birkaç saniye sürdü.
O birkaç saniye birkaç yılımı, yılımızı özetledi.
Hatıralar bir bir sıralandı aklımda.
Ve kalbimi önüme alıp devam ettim yoluma.
Baksana sevilen, seven için hep bir yol!







MESELCİ
09.03.2018, Kızıltepe