Yine gurbetin yalnızlığı sinmiş içime.
Gözlerim ağlamak ağlamamak arası yorgun; Öyle kaçınılmaz dönemindeyim ki acıların...Kalemi elime almak
bile yetiyor: Her şey beni eskilere ,sıla akşamlarına götürüyor,o an bir düğüm oluyor acılar içimde.
Çekemiyorum çekemiyorum ,gurbetin kahrını, yalnızlığın acısını duyuyorum her zerrem de
Kapansın istiyorum, bu acı yaşam bitsin !..
Hıçkırıklarım son bulsun bir akşam sonrası gibi. Sevinç gözyaşları titreşsin kirpiklerimde...Olmasın artık,
gurbet akşamları, doğmasın güneş, puslu ve silik...istemiyorum.
İstemiyorum gurbetin yaşantıları sona ersin.
Anlatamıyorum acılarımı , dinletemiyorum kimselere...Ne yazık!..cıvıl cıvıl bir yaşam ,
olacakken dünyam da... Tüm acıların durağı ben oldum.


Günay Koçak K. /6 /7 /1980 / Almanya /