Özlem Güneşi !

Hani bazı akşamlar vardır.Hüzün çöker insanın yüreğine.Etraf birazcık karanlık olmaya başlar ya!Birde çok uzaklardaysan,insanın içine dokunur.Hele de yalnızsan.Bir de memleket hasretiyle yanarken,sevdiklerinden uzaktaysan.İşte o anlar da öyle bir his dolar ki yüreğine,ne yapsan gitmez,anlatsan anlatamazsın,yüreğin kanar,belirsiz bir acıyla yanarsın.Sadece yaşamak gerekir.

Yazıyorum desem de, dilimden düşen kelimelerle ne derece duygularımın sesi olabilirim.Yansıtabilir miyim? Bilmiyorum?Anlatılmaz hislerle savaş.

İşte öyle gecelerde yalnızlığımla savaşırken,içim titrer,üşürüm.Düşlerimin bir yerden çıkıp gelmesini arzu ederim.Düşler gelemez ki,içindeki hayallerin ışık olup dünyamı aydınlatmasını beklerim.Ağlarımda için için.Özlerim yüreğimden,severim kalbimden,sarılırım kendime.Gözlerim yanar ateş gibi,yürek yangını sanki.

Sevmek ve özlemek,birbirine eşdeğer bir kavram.Ne kadar da yakışıyorlar.

Bir el olsa, dokunsa bana.Anne eli gibi.Saçlarımı tarayıp örse,okşasa,konuşsa benimle,sevse beni, öpse, kucaklasa çocuk gibi.Başımın bitmeyen ağrısı geçer miydi? Sizce…

O kadar çok hasretim ki,bazen mutlu bir ben olurum.Gözlerim,ela gözlerim ne kadar hüzünle baksa da,yüreğim sevinçle dolar,taşar.Ufacık bir hediye,bir sevgi kırıntısı,güzel bir söz,birazcık ilgi,ah yüreğim nasılda sevinirdi. Bir bilseniz.

Gelsen. Arkadaşım olsan,sevgim olsan,umudum olsan.Sonra yüreğim olsan,her akan damlamda silen ellerim olsan.Bir adımız olsa,senle ben olsam,benle sen olsak.Hayat olsak.Yaşasak,mutlu bir biz olsak.Aşk olsak.
Sonra bahar gelse.Karanlık düşlerden çıkıp,masmavi gökyüzüne bakabilsek,yıldızları sayabilsek tek tek.Sonra da, başımı omzuna koysam, gözlerimi kapasam, hayallere sarılsak.

Ben güzel şeyleri paylaşsam.Kalemim mutluluk yazsa.Ruhum acılardan kurtulsa.Sevgi şiirleri yazabilsem,hasret bitse.Güneş yeniden doğarken…

Kırık bir tebessümle,gülen yüzümle, hatırlayabilsem, bütün bu yazdıklarımı.

Sevgi; dünyanın en güzel şeyi.Sevgisiz bir hayat yok.Her şeye sevgi.

Kuşlar kadar özgür bir sevgi.Gökyüzü boşluğuna seslenen,mavi denizin kabaran dalgalarına selam diyebilen.

Sonra kaybolup giden bir hayat.Hayallerimin, düşen bir yaprak gibi, yüreğimden kayıp gitmesi.

Ah be yalnızlığım!Hasretim,özlemim…

Bir şarkı dudaklarımda,parmaklarım kemanımın tellerinde.
…

Akşam oldu hüzünlendim ben yine,
Hasret kaldım gözlerinin rengine,
Gel mehtabım gel sevgilim gel yine,
Hasret kaldım gözlerinin rengine.
(Semahat Özdenses)