Analar Ağlamasın ( ölmesin)


Doru bir atımız vardı
ne severdik canım atı
Leylaydı adı Leyla mı leylaydı

koyu vişneydi rengi
yola çıkanda dört kanatlıydı sanki
olur olmaz otu yemezdi
nazlıydı canım nazlı
yattığı görülmemişti
kapı sesi ayak sesi duyunca
fırlar ayağa kalkardı
hep tetikte nöbette
his eder gibiydi kendini
küheylanlığındanmış bu özellik


O yıl ilk yavrusunu doğurmuştu
mayısın sonları haziran başlarıydı sanırım
doğumdan sonra hastaydı nedense
köy dağ köyü ilçede bile veterinerin olmadığıyıllardı
eli kolu bağlı çaresiz bekleniyordu

kişniyor yavrusunu kokluyor
bakıyor, bakınıyordu hüzünlü hüzünlü
ve ağlıyordu ana ana
ne acılı anlardı
hele kadınlan ağlaşıyorlardı

yavru kalkmış ayağa dolanıyor etrafında ananın
boynunu uzatıp emiyorda yavru yavru
ana durgundu kötü sonu biliyor gibiydi
etrafında olanlardan bir çare umar gibi
bakıyordu ama ne bakış ne bakış
yağmur yağmurdu gözleri

Ve bir haftalıkken yetim kalmıştıyavru
ot yiyemez ekmek aş yiyemez
dolanıp dolanıp
ölü ananın memelerine memelerine yapışıyor
kişniyor kişniyor daha doğrusu ağlıyor
ağlıyordu yetim yetim yavru yavru!!!
Hele kadınlar,ana yürekli kadınlarımız
hıçkıra hıçkıra ağlıyor dövünüyor yolunuyorlardı
Büyüklerse bakmaya yürekleri yetmez
kaçınıp gizli gizli ağlıyorlardı!!!

Bu ne bir şiir ne hayali bir öyküdür
bu çocukluğumda yaşanmış hir acı gerçektir.
Bende öyle iz bırakmış ki elim kalem tutanda
yazdığım belgelediğim bir hayat dramıdır! Diyebilirim!

Unutamadığım bir anı anıların yürek yakan
ağlatan gizli gizli gözyaşı döktüren yanıdır!!!

No’lur söyleyin ana yüreği olmayan feleğe analar ölmesin!!!
Analar ağlamasın ağlaşmasın analar analar !!!

Geceleri yıldızlarla süsleyen moraran şafakla
dağ doruklarında güneş doğuran analar!!!
Nokta!
Söz sizde, siz okurlarda