Gözlerim yorgun bir caz sızıntısı, kulaklarım gri uğultu, dünyam hep puslu.



Tam bir şeyleri yerine ve yoluna koyduğumu takmamayı ve sallamayı öğrendiğimi sanıyorum gülümseyip hatta kahkaha provaları yapıp derin bir iç çekişle pekiştiriyorum memnuniyetimi o an ki halimin.
Saniyeler geçmeden daha farkediyorum ki öyle değil, koymamışım yerine o düzensizlikleri, sallayamamışım içimin o ağır yükünü göğümün maviliğine ve gülümsemelerim ödünç bir seymiş gibi yerine vermek için hazır bekliyor dudaklarımın öksüz kıvrımlarında.


Neden yazıyorum bu saatte bilmiyorum! (şairin sözüleyin, yazmazsam ölecek gibi oluyorum belki ondan)
Bir şeyler yazılmalı içimden hissediyorum.


Size de oluyor mu bilmiyorum yürürken işyerinde yahut sokağınızda önünüzden geçen insanlar ya da rastlaştığınız ve çok da hoşlanmadığınız bu rastlaşmadan işte o şahısları tıpkı dosyalama sistemi gibi ait olduğu yere anında yerleştirip geçip gitmek, bu aralar böyle bir huy edinmişim yeni farkettim geçenlerde, o geçen ama bir türlü bitmeyen geçmişin günlerinin birinde.



Sizin de oldu mu bilmiyorum böyle ağır mı geçti hayatınız ki benim sanki ruhumdan binlerce ton ağırlığındaki dağları omuzlarıma, kalbime, gözlerime yüklemişler de onlarla yaşamak zorunda kalmışım bir ömür.

Ömür! sahi o ömür...
Allahım sınavına boynum kıldan ince ama lütfen beni taşıyamayacağım kadar ağır durumlar ile sınama yahut bu durumların altından çıkacak güç ver ki ben aciz bir kul
ki ben korun ardından gelen kül
ki ben nâr
nuruna müptela küçük bir nefesim. Lütfen içime üflediğin günkü gibi hafif et ruhumu. Amin.

...

Yorgunluk kalp boyu.
Gözlerim yorgun bir caz sızıntısı, kulaklarım gri uğultu, dünyam hep puslu.
Kendimle tanışıyorum, kendime taşınıyorum anne.

Neden yazıyorum bu saatte bilmiyorum! (şairin sözüleyin, yazmazsam ölecek gibi oluyorum belki ondan) bilemiyorum.

Her neyse...



2018/Z. Nâr