Benim gözümle hüzün;doğuştan itibaren var olan,çocuklukta fark edilmeyen,büyüdükçe yaşadıkça fark edilen geliştirilen,gözlerde yaşanılan,yürekte hissedilen,birikmiş yaşantıların hatıraların dilsiz dile gelişi,duyulamayan sessiz çığlığı,kimsesiz halidir.

Bize kendimizden ve yaşadığımız gerçeklerden seslenir.

Maneviyatımızın zengin dağarcığıdır.

Eski yaşantımızla yeni yaşantımız arasındaki varılan yolun toplamıdır.

Hayat yolculuğundaki sevgiler sevinçler,kederler,gelenler gidenler,ahlar vahlar,acı tatlı telaşlar,işler,aşlar,kavuşmalar,ayrılıklar,ölümlerdir yaşanan.
Bir film şeridi gibi gelir geçer duygular kervanından.

Hüzünde tutkular,özlemler,sevinçler eski heyecanını şiddetini yitirmiştir,sessiz sakindir.

Hüzün karamsarlık üzüntü sıkıntı hastalık da değildir.
Lakin çok iyilik hali de değildir.
Kendi kalabalığının sarhoşluğunda,bir hoşluğundadır.

Seni hiç sıkılmadan dinler anlar.

Masum bir çocuğun mahzun bakışı gibi bakar.

Yüzü yüzün en doğal spontane halidir.

Kulağıyla söylenilen tüm şarkıları türküleri içtenlikle dinler.

Duyulamayan sesi bir çığlıktır aslında ama o susmayı tercih eder.

Kavis yapmış kaşlarının altındaki kirpikleri nemli,gözleri buğuludur.

Genellikle bir eli yüzündedir,düşüncelere dalar durur.

Ayakları vardır ama oturur bir oturduğu yerde kalakalır,yürüse de bastığı yeri yurdu bilmez.

Bölünmüş yalnızlığında,yüzünde birden beliren yalancı tebessümü bile görülür.

Durgundur,ürkek değildir ama derin dalışları vardır hülyasına dalan.

Hüzün insanın kendi dünyasında yaşamayı öğrenmesi,bilmesi,analizidir.

Ahestedir.

"Dünya yansa umurunda olmaz" gibi görüntüsünün aksine her şeye duyarlıdır,hassastır,yarı kırılgan,yarı alıngandır.

Telaşsızdır,korkuya kapılmaz,öfkeli de değildir.

Kimseyle yarışmaz,küsmez,şaşkın da değildir kendindedir.

Hüznün rengi de gridir.

Hayatın yalnızca yeşillerden,mavilerden,toz pembelerden olmadığını bize gösterir.

Onda siyahlar beyazlar karışmıştır.

Uçamayan kanadı gönlü kırık bir kuştur o.

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ