Yorgunum...
Yüreğimde tarifi imkansız bir acı var. Nedenleri belli belirsiz... Düşüncelerimi toparlamakta zorlanıyorum. Kocaman bir sorunlar yumağı gibi. Ne başını bulabiliyorum, Ne sonunu; her şey karman çorman...
Hayat öylesine acımasızki; hep kötü yüzünü bizlere gösteriyor gibi. Bunun sebebi benmiyim diye düşünüp duruyorum bazen. Evet evet, hep olmayacağını bildiğim şeylerin peşinde koşarak ben sebep oluyorum sanırım.
İyi ama mutlu olmak benimde hakkım değilmi sorusu beliriveriyor hemen akabinde. Eğer benimde hakkımda; beni bu mutluluğa ulaştıracak şeyler için çaba sarf etmem en doğalı değilmi?
Hayat öylesine acımasızki; hep Seni üzecek ve mutsuzluğa bir adım daha yaklastiracak şeylerle karşı karşıya bırakıyor. Öylesi anlarda herşeyden, kendinden bile vazgeçmek dışında hiç bir şey dusunemiyorsun. Onca olumsuzlugu yüreğin kaldırmıyor çünkü; ruhun kaldırmıyor, aklın kaldırmıyor... Sen bile şaşırıyorsun kendine. Fırtınada etrafındaki tüm ağaçlar devrilmisken Sen nasıl halen fırtınanın tüm şiddetine rağmen ayakta dikilebiliyorsun. Umut diyorsun sonra; Umut...
Umut en büyük güç degilmidir ayakta durmaya, en büyük destek değilmidir yikilmamaya. Yok oluşun esigindeyken yeniden yedirmek degilmidir; uçurumun kiyisiyla aranda bir set, zifiri karanlıkta beliren bir ışık degilmidir?
Hayat öylesine acımasızki; Evet Evet hayat çok acımasız, ama bizimde hiç bitmeyen bir umudumuz var. Herşeye rağmen yüreğimizde mutluluğu filizlendiren kocaman bir umut...