Niye bu kadar sevgisizliğe yaklaştırdık kendimizi? Yahut niye samimiyetsiz, içi boş bir sevda tohumu serpiştirdik sinemize? Yağmurun altında delice ıslanmak varken neden hep kaçtık? Bir şiire neden tutunmadık, bir dostumuzun sıcacık kalbine tutunamadığımız gibi?

Sonra selamlaşmalarımız da beton gibi soğuklaştı. Tebessümlerimiz iç siluetimizi yansıtmaz oldu. Sonra çiçeklere küstük. Sonra gökyüzüne. En son ne zaman maviliğin en güzel tonunda kayboldun. Ya da en son hangi dostunun derdi ile dertlendin. Ve yahut bizim aslında hiç dostunuz mu olmadı. Biz hep mi karanlıktaydık.

Ayna da gördüğümüz yansıma da yalnız biz mi varız? Yoksa tebessümü ile hayata tutunabildiğin dostlarını da görebiliyor musun o yansımada.

Bir toprağı, bir şehri, bir ağacı, bir insanı mesela Rahmanın güzel yaratmış tecellisi ile sevebiliyor musun?

Bir kedi sevdiğinde günün güzel geçiyor mu?
İliklerine kadar hissedebiliyor musun sonbaharı.
Kışın beyazına sarabiliyor musun sevgini, çocuk gibi tebessümler saçıyor musun?
Annenin yüreğinde ki sıcaklıkla, dünyayı bende kucaklayabilirim diyor musun?
Yalnız baba duası ile yaşayabilirim diyor musun?

Sen; taşı, toprağı, birini koşulsuz sevebiliyor musun?