İnceden bir yağmur yağıyor .Leylak kokuları doldururken odamı,ben pencereden yağmuru seyrediyorum.Bir şarkı dinliyorum...(Yaşarken de ölünür.)Evet yaşarken de ölüyor insan ,yaşarken de kahroluyor acılarla.İnsan ;derdine
çare arıyor çare düşünüyor,düşünürken kahroluyor ,eriyor için için.
Yağmurun yağışı ayrı bir hüzün veriyor,güneşin batışı ayrı bir hüzün.Her şarkı da yeniden kahrolup çaresiz kalıyor.Gözlerim hızını artıran yağmura dalıyor...Eski günleri tek tek diziyorum,camdaki yağmur tanelerine.
Elimde siyah okul çantam ,gamsız kedersiz ,dağınık saçlarımla derslerimden başka düşüncem olmadan yürüyorum okulumun yolunda .Sonra sevinçler okuma arzum,gelecekteki düşüncelerim mini mini öğrencilerim...
Hepsi ama hepsi hayal oluyor.
Neden niçin diyorum,umutlarımın yıkılması.Ezilmem hep ezilmem neden diyorum.Anlamıyorlar yıkıyorlar vuruyorlar ,öldürüyorlar beni...Sonra sessiz yaşantıma devam ediyorum...Ediyorum ama umutsuz ezik çaresiz,
tüm düşünceleri karanlığa gömülmüş olan ben:yaşamak buysa yaşıyorum...Camdaki yağmur devam ediyor tüm deliliği ile,yine bir şarkı inliyor,acı dolu gözyaşı dolu.