Sevsek de sevmesek de, korksak da korkmasak da bizi katiyen adam hesabına almayıp kendi hükmünü yürüten yaşarken omuz başımızda gezdirdiğimiz, öte yana geçtiğimizde de bizi omuzlayan ölümden söz ediyoruz.

Hep söylenir, hep yazılır. Doğum kadar ölümde tabiidir. Doğum varsa ölüm de vardır. Hepimiz bu dünyada misafiriz. Gün gelir dürümümüzü yapar, sarı deftere noktamızı koyarız. Ölüm bize hoş geldi, safa geldi...denir. Denir de...

Gerçek bu mu? Gerçekten ölümden korkmuyor muyuz? Daha doğumla başlayan kısa yolculuğun bir gün gelip de sona ereceği gerçeğine kendimizi inandırabildik mi? Ateş düştüğü yeri yakmıyor mu? Camilerin önünden geçerken, sıranın bize ne zaman geleceğini düşünüp, ürpermiyor muyuz? Sabah işe gitmek için hane halkı ile vedalaşırken, ’Acaba akşama görüşebilecek miyiz’ düşüncesi hiç aklımızdan geçmiyor mu?