Sen rengini unuttuğum gözlerimden süzülüp düştükçe ellerime, ellerim sen olur.
Nemlendikçe kalbimi yasladığım yastıklar gözlerim kurur.
Islak yanaklarımdan tenime nüfuz eder can suyum, bedenim sen olur.
Sığmaz zaman mevcuduma daralır cihan Kâinat sen olur, Kâinat çiçeğe durur.
Kuruyan gözlerim yepyeni bir aleme açılırken .
O alem sen olur, sendeki alem ben olur, gayrısı "hiç" olur.

Hasretin renginde sürmelenir kirpiklerim, senin renginle kınalanır ellerim, aşkın ahengiyle bayram ederim.

Sen yoksan eğer dünyamda ışığı neylesin gözlerim
kulaklarım duymasa da olur senden azade kalabalıkları
Ellerim dokunmasın varsın etrafımı saran atlasa
hissetmeyim ne çıkar sen yoksan eğer
yokluğun beni kötürüm kılan bir deli duvar
içim sana akarken varsın ümmi olayım senden gayrısına
sen varsan dünyamda neylesin bu garip derviş koca dünyanın lüzumsuz kitabesini

Ruhum bir ışık huzmesi gibi sen zem zem diye topluyorsun hacer misali
her yan cehennem yokluğunda ama ben üşüyorum
gelmesen donar hücrelerim varsın kainat cennet olsun
sen yoksan orada ruh yarım kalmaz mı
bilir misin ey sevgili hiç bir söz, hiç bir rüya tatlı değildir yar dizinde değilse başın
hiç bir pınar kandırmaz seni yar elinden sulanmıyorsa yangının
hiç bir güneş yakıcı değildir sana, yârin güneşine uyanmamışsa sabahın
yakan olursa şayet yakan
eğer layıkı ile yakan olursa yangınlar bile yanar
hiç külün külü olur mu, yar yüzüne değmemişse çehren
düşmemişse yar gözüne hayalin ne işe yarar ki görse dünyanın en ücra köşelerini bile