Ne zor şarkı söylemek
dehşetin şarkısı olunca.
Dehşetti yaşadığım,
ölümüm dehşetti.
Gördüğüm kendimdi oncasının arasında
ve oncasının sonsuzluk anı içinde
sessizliğin ve çığlıkların
ezgileridir şarkımın noktalandığı.
Hiç görmemiştim böylesini
Hissetmiş ve hissetmekte olduğum
Yeni bir tohumun doğumu olacak bu...

Öldürülmeden az önce, son şarkısını bu sözlerle ateşliyordu Victor Jara. Tanıkları şunları anlatıyordu: ’VictorJara, 12 Eylül günü, üniversite öğrencileri ve işçilerle birlikte ’Şili’ spor salonuna getirildi. Karabinalı subaylardan birisi Victor’u tanıdı:’Sen namussuz Victor Jara’sın! ’Ünlü halk şarkıcısı ve tiyatro yönetmenine yapılan işkenceler böylece başlamış oldu.Üstüne azgınca atılıp, tekme, dipçik vurmaya başladılar. Victor, kollarıyla korunmaya çalışıyor, fakat kesinlikle bağırmıyordu. Sonra, tutuklular kampının şefi geldi.’Kesin ellerini köpoğlunun’ deyip vurmaya başladı.’Bağır alçak! Kalk ayağa!’ sonra ellerini tel örgülere geçirdiler, parmaklarını ve bileklerini parçalamaya giriştiler...19 Eylül Çarşamba günü, Victor’un karısı Joan, bir kadın arkadaşıyla birlikte morga gitti.Önce girişteki ölü listesine göz attı. Aralarında Victor yoktu. İçeri girince, cesetlerin konduğu alt kata değil, , yukarı götürdüler. Yan yana sıralanmış altmış ceset vardı burada.Onların arasında da yoktu. Kırk cesedin bulunduğu koridora çıkardılar. Çoğu işçiydi buradakilerin. Giyimlerinden belli oluyordu. Joan kocasını işte orada buldu. Giysileri paramparçaydı.


Her yanı yara bere içindeydi.Kurşunla delik deşik edilmişti.Apaçık kalan gözlerinde ,inancı uğruna ölüme dek direnen insanların kararlılığı okunuyordu