DENİZİ KİRLETTİLER

Hafta sonu annem, babam ve kardeşim Tuğçe ile birlikte bir eğlence merkezine gittik.
Kardeşimle önce çarpışan arabalara, sonra atlı karıncaya bindik. Annem ve babam banklardan birine oturdular. Heyecan ve mutluluk içinde bizi izlediler.
Eve gitme zamanı geldi. Arabaya biner binmez babam bize döndü:
-Ne dersiniz çocuklar, eve gitmeden önce sahilde biraz dolaşalım mı? diye sordu.
Annem:
-Evet, gerçekten de iyi olur. Temiz havada dolaşır, yediklerimizi eritiriz. Uygun bir yerde ayaklarımızı denize sokarız, dedi.
Beş dakika geçmeden sahile indik. Babam arabayı park etti. Dördümüz el ele tutuşup dolaşmaya başladık.
Annem:
-Denizden çok pis koku geliyor. Ben ayaklarımı sokmayı düşünürken şu pisliğe bak… Kirlettiler denizi, diye söylendi.
Gerçekten de deniz çok pisti. Görüntüsü ve kokusu çekilecek gibi değildi. Hepimizin neşesi kaçtı.
Babam çok sinirlendi:
-Yıllardır çevreci derneklerde toprak, hava ve su kirliliğine karşı mücadele veriyorum. Ama bir sonuç alınamıyor.
İnsanlarımız umursamaz, vurdumduymaz. Üç kuruşluk çıkarları için, mahvettiler güzelim doğayı, yaşanmaz hale getirdiler. Kirlettiler denizi… Kirlettiler denizi… diye tepki gösterdi.
Tuğçe:
-Denizler neden kirleniyor baba? Baksana masmavi olması gerekirken çok kötü görünüyor.
Babam:
-Neden kirlenecek kızım. İnsan, hayvan,petrol ve fabrika atıkları arıtılmadan sulara bırakılıyor.
Canlıların yaşam kaynağı olan su oluyor zehir. Sularda yaşayan canlılar ölüyor. Yazık oluyor güzelim dünyamıza yazık!
Haydi binelim arabaya gidelim.
Babam sinirlenmekte haklıydı. Gülüp, eğlenmeye geldiğimiz sahilde birkaç metre bile yürüyemedik.
Mutlu ve huzurlu geçen hafta sonumuz üzüntüye dönüştü. Babamın dediği gibi “Yazık oluyor güzelim dünyamıza, yazık.
İSMAİL MALATYA