Kederden ve acıdan kaçıp kurtulmak için çıktığı yolculuklardan birindeydi. Kaç kez istemişti mutsuzluğu ardında bırakmayı. Kaç kez binmişti trenlere, uçaklara uzaklara gitmek için.

İçinde koskoca bir boşluk vardı hiçbir şeyle dolmayan. En güzel şeyler karşısında bile bir kaç dakika sürüyordu mutluluğu. Oysa ne çok istiyordu bir dere kenarında kuş sesleri ile uyumayı. Ve ne çok merak ediyordu Paris cafelerini. Ama olmuyordu işte. Hiçbir şey istediği gibi olmuyordu.Severek yediği yemekleri bile canı çekmez olmuştu artık.

Etrafına bakıyordu.Ona dostum diyen insanlara. Gözleri birleşmiyordu. Hiç biri anlamıyordu onu.O da onları anlıyor muydu, onu da bilmiyordu. Gördükleriyle, var olanla yetinmiyor; daha uzağı görmek istiyordu. İstedikçe bütünü kaybediyor, olumsuzlukları daha çok fark ediyor, mutsuzluğu artıyordu.

Batan güneşe baktı. Bunları düşünürken akşam olmuştu. ’Gitti bir gün daha’diye düşündü. Bir saat belirdi gözlerinin önünde. Kocamandı saat. Yaşını gösteriyordu akreple yelkovan.

Hayır, böyle olmayacaktı. Kendinle dalga geç. Sorular sor kendine boş kaldıkça. Beyni yorulmuştu artık.

Kaktı.Kırık aynaya doğru yürüdü. Ellerinin arasına aldı yüzünü. ’Canım ben’ dedi usulca. Artık anlamıştı, önce kendini sevmeliydi.

Aynaya baktı yeniden, sonra onu gördü. Aynanın üstünde sapsarı bir muhabbet kuşu duruyordu.Ansızın bir sıcaklık yayıldı yüreğine.Yüzü ışıdı.

Büyük şeylere gerek yoktu mutlu olmak için. Büyük evlere, pahalı arabalara, şatafatlı yaşamlara sahip olmayı istemekle kazanılmıyordu mutluluk. Mutluluk kafesinden kaçıp aynanın üstüne konan minik kuşu görebilmekteydi. Sırf yaşadığı için kendini sevebilmekteydi bütün mesele. Hem o küçücük kuş kısacık ömrüyle başarabiliyorsa yaşamayı, o da başaracaktı. Hem de içindeki yalnızlığı, acıyı, mutsuzluğu yok ederek.

Yerinden kalktı, yürüdü. Az önce yazı yazdığı masanın önündeki sandalyeye oturdu.Eline kalemi aldı. Nereden başlayacağını biliyordu. Mutluluk üzerine bir yazı yazacaktı. Ve ilk cümleyi yazdı.

Gülümsüyordu.