Sayfama hep birden bire girerim, aklıma bir şey gelince. Yine öyle oldu. Arkadaşımın karamsar
yazışınızı okuyunca duramadım. Hayatımız gerçekten bu kadar karanlık ve umutsuz mu? Neden
öyleyse yakınır yakınır dururuz..


Rahat bir koltuğa kurulup hâlâ hayaller kurup, hayattan bir şeyler bekliyorsak, elimiz tutuyor ve
yürüyorsak. Yetmiyor işte! Yalnız bizim huzurlu olmamız. Dışarıya da bakmak zorundayız. Zaten
çok uzağa gitmemize gerek yok. Burnumuzun dibinde neler olup bittiğini gösteriyor tv’ler. Tabii
bir de doğru kanalardan izlemek var. Kişiden kişiye de değişebilir ülke durumumuzu ve dünyada
olup bitenleri..

Bugün tv izlerken halı dokuyanların azaldığını, çiftçi çocuklarının artık babalarının işini yapmak
yerine sözgelimi turistik yerlerde garsonluk yapmayı, baba işine tercih ettiklerini. Koyun sürüsü
bir köylü koyunlarını kırpan oğlundan başka bu işlere artık gençlerin merak duymadığını, bu gibi
işleri artık yamak istemediğini söyledi. Bu durumda suç gençlerin ya da köylülerin değil. Ülkemiz
için gerçekçi bir tarım politikası yapmadığımızdır. Yanlış uygulamalar sonucunda üretim azalmış
millet tüketime yönlendirilmiştir. Bu yanlıştan dönüleceği umudunu taşıyorum.


Umutsuzluktan başladım umuda geldim. Umudumuzu hiç bir zaman kaybetmemeliyiz çünkü bizim
direnç noktamızdır.Arkadaşım kadar karamsar da değilim. Bunalım yerine insan bir şeyler yapmalı.
en azından kendi hayatını ışıtacak bir lâmba yakmalı her insan loş odasına. Kıyıda köşede mutlaka
yapılacak güzel uğraşlar, işler vardır. En mutlu insan bir şeyler yamayı başaran, kendine güvenen
insandır. Herkes odasını aydınlatırsa, bir mahalle, bir kent, dahası bir ülke aydınlanır.


Karamsarlıkları bırakalım. Yarın yepyeni bir gündür bizi bekleyen. O günümüzün güzel ve aydınlık
olması kendi elimizdedir..

29. 07. 2017 / Nazik Gülünay