Aşk bazen kafayı nelere takar. İnce bir bıyığa sözgelimi.. seyrek dişlere.. Aşkın gözü kördür derler
külliyen yalan. Hem de öyle bir açık ki kadınsan çıkmış bıyığını, erkeksen bıyığının üstündeki tozu
görür.. Benim gibi ince bıyığa kafayı takan var mı bilmiyorum. Bıyık erkeğin nasıl bir kimlikte biri
olduğunu gösterir. Partisinin adı bile yazar orda.

Nerden aklıma geldi bu garip soru. Bilgisayarın başında yazı yazarken bir yandan da arkamda bir
gözüm olmasını istiyorum. Başımı durmadan arkama çevirip durmam. Ayağa kalkıp o geçiyor mu
diye karşı kaldırıma bakmam. İnce bıyığı uzaktan belli olmuyor. Elinde sigarası efkârlanarak elini
ağzına götürerek sigarasını tüttürüyor. Adımları hiç bozulmuyor başı önde hızlı adımlarla yürüyor.

Beni neden hep aynı tip erkek beğeniyor. Ya da ben onu beğeniyorum. Gözümün önüne getirince
kimse birbirinden farklı değil.Yanlışım da burada galiba. Bıyıklar kalınlaşıp,inceliyor ama karakter
aynı kalıyor. Onun içeriye hızlıca girip bana göz ucuyla baktıktan sonra çocukların elinden telefon
düşmediğinden, herkesin ne çok telefonla konuştuğunu söylemesi bana başka birinin hareketlerini
anımsattı.

Son karşılaşmamızda:

- Neden gelmiyorsun dedim.

- Son olanlar hiç hoşuma gitmedi dedi.

Sorduğuma pişman oldum. Son olanlar neydi diye düşündüm bir an. Bilinçli yapılmış bir davranış
değildi ama sanıyorum o öyle anlamış.Yani onunla konuşmuyorum sanmış.Ona karşı onun hissettiği
duyguları hissetmiyordum. Bütün erkeklerin galiba kadının istemediğini anladığı andaki tepkisini
göstermiş, istemiyorsan kardeşim ol demişti. Arkamda söylenir gibi..

Bir erkek bir kadının hem de yüzüne üfürürcesine neden derin bir off çeker.. O gidince anladım.
Gitsin hiç gelmesin dedim, bıyıkları inceydi. Dişleri de seyrekti. Hayır, bana hiç uygun değildi. En
önemlisi de bu yaştan sonra aşk meşk neyime.. Neden bakıyorum bilmem geçtiği yola? Acaba onu
görür müyüm diyorum.Geçen o değil yere eğilmiş yaşlı duruşlu bir genç sigarasının dumanını takip
ederek yürüyor..

İnce bıyıkları vardı. Eski zaman aktörleri gibi.. Aşık olamazdım ki..


26. 07. 2017 / Nazik Gülünay