Çocukken ne kadarda mutluyduk değil mi bir şekerle gönlümüzü çalıp mutlu edebiliyorlardı ama sonra ne oldu büyüdük...Önümüze bir sevgi sundular inandık güvendik sevdik ve onlar bu sevgiye yüreği yetmeyen adamlardı.Hepsi teker teker gitti.Küçükken hep büyümek ister insan ama çocuk aklı ya işte büyüklere özeniyor onların yerinde olmak istiyorlar.Bilmiyorlar ki hayatın nasıl zorlukları getireceğini omuzlarına öyle yükler bırakılacak ki senden bile ağır olacak çoğu zaman taşıyamayacak hale geleceksin usanacaksın kaçıp gitmek isteyeceksin ama o anda aşk girecek işin içerisine ve hayatının değiştiği noktadır burası...
Başlangıçta attığı her mesajda nefesinizi keser heyecandan sonra alışmaya başlarsınız birbirinize güneş sizinle doğar çoğu sabah yüzlerce hayal kurarsınız el ele gezmediğin’iz sokak kalmaz sizi el ele görmeye alışık sokaklar siz gidince kendilerini yalnız hissederler.Aklınızın sol yanınızın hakimiyetini artık kendi ellerine almıştır. Kıskanırsınız,çok sever adeta bağımlısı olursunuz onsuz nefes alamayacağınızı düşünürsünüz bir parçanız değilde bütünün’üz olmuştur artık. Sonra öyle bir gün gelmiştir ki mavi gibi sevdiğin adam gökyüzünü zifiri yapar. Karanlık olur batar dünyan düşersin, en dip değil miydi bu dersin ve bir daha batar yeni bir karanlıkla tanışırsın. Anlarsın ki çok sevilen kıymet bilmezdi nankördü. Kaybettim. Ben seni bu denli sevdiğim için kaybettim bak işte ittiğin uçurumun en dibinden yeni bir "Merhabayla" uyandım yine sana...