Yaşadığım şehirde 10 katlı binaların önünde oturup dedikodu yapan kadınları görünce, biran için binaların medeniyetin ölçüsü olamayacağını düşündüm. Şehrin daha arka sokaklarına ilerledikçe, gecekondulardan çıkan insanların yokluklarını aşan varlıklı görünümleri, düşünceme atılan sağlı, sollu tokatlar gibiydi. Sersemleyen kafam yerine geldiğinde tekrar düşündüm. Maddi değişimi hazmedememiş insanların, bir kültür yozlaşmasına sebebiyet vermelerinin gerçek nedeni ne olabilirdi? Din, Ahlak, Para, Kültürel Etkileşim, Medya, Dayatma, Enformasyon...ne tek biri ne de hepsi sorduğum sorunun cevabı değildiler! En son düşüncemde 100 yıllık bir Milli Eğitimsizlik politikamız olduğu gerçeğiyle yüzleştim. Milli eğitim konusunda okuduğum onca yazı zihnimde canlandı. Ya dar bedenlerimize geniş giysiler giydiğimiz için giydiklerimiz salaş bir görüntü veriyordu veya üzerimize yapışanı giyip kusurlarımızı herkese gösteriyorduk! Herkese hitap eden, halkın kendisinden doğan, ortak değer üreten bir eğitim sistemimizin olmaması, maddi değişim karşısında insanımızı korumasız kılmıştı. Bu yüzden kendi rüzgarını üretmektense, her türlü rüzgara çaresizlik içinde tutulmuş ve bağımlı kalmıştık. Hepimiz istisnasız bir şeylere hazırlıksız yakalanmıştık. Hala olmamıştık hala hamdık. Bu yüzden olaylara, sözlere, duygulara karşı sığ kalmıştık. Artık zamanı geldi! Üzerimizde var olan ataletsizlik zincirini koparıp, bir Düşünce Devrimine kendimizi hazırlamak zorundayız.

İkram Gökhan Akcebe