Babalar benim için en saygıdeğer insanlardır.Bir evladın yetişmesi için zorluklara katlanan, asil insanlardır.Evin yapı taşlarından olan baba olmazsa olmuyor.Hep bir tarafın eksik kanadın kolun kırık kalıyor.En zor zamanlarımda ben, yanımda babamı gördüm.Gerçekten insanların en uç noktada olduğu, uçuruma sürükleneceği bir anda arkasından elini uzatıp seni tutup kaldıran birisinin adı babadır.Onlar zorluklar karşısında duruşunu değiştirmeyen, yüzü gülerken için için kan ağlayan, sana bunu belli etmeyen şahsiyettir.
1960 lı yılların Almanya’ sında bir beton fabrikasında çalışan babam, çalışırken baş parmağı betonun altında kalıyor.Parmağını yitirdiği aklında bile olmayan babam üzüntülere boğuluyor.Arkadaşları niçin bu kadar çok üzülüyorsun dediğinde; ben şimdi burda yokken şu oğluma ne olacak onu kim çalıştırır, gözetir diyor.(O zamanlar büyük abim babamın yanında iş öğreniyor)Düşünebiliyor musunuz parmağını yitirdiğine yanmayan evladı için üzülen insan....

Bir gazateci yazarın yazısında; ben 65 yaşında olmama rağmen hâlâ babamı ve annemi ararım.Onların yokluğu benim içimde hala bir hüzündür dediğini hatırlıyorum.Onlar hayattayken kıymetlerini bilelim.Bu günler bir daha geri gelmiyor .Büyükleri hayatta olmayanlara da buradan başsağlığı diliyorum.Herkese selam, sevgiler..