İnsanlar şimdi değerbilmez oldu.Sadece evin,arabanın,işin değil ki...Sevginin değeri bilinmiyor.İşte bu hepsinden kötü değil mi?Keşke sevginin,saygının değerini bilsek de karşılığını verebilsek,keşke...Benim hayalim bütün insanların birbirini sevmesi ve değerini bilmesi.Böyle bir dünyada mutsuzluk diye bir terim olmazdı.Aslında bu bizim elimizde.Ne olur sanki biraz mutlu olsak .Ama sakın yapmacıktan değil,sahte değil ben gerçek mutluluğu istiyorum.Kalktığımızda güler yüzle selam vermek çok mu zor?Ya da sevdiklerinize seni seviyorum demek...Biz hoşgörüyü unuttuk.Biz hoşgörü,saygı ve sevgi göstermeyen biri olursak karşımızdan bunu asla beklemeyelim bence.Kalplerimiz parçalanmış bizim,merhamet kalmamış insanlarımızda.Saygıdan söz etmiyorum bile...

O zaman öncelikle kendimizi düzeltmeliyiz.Sonra etrafımızı yargılamalıyız .Önce kendimizi sorgulamalıyız.Sonra etrafımızı uyarmaıyız.Son sözümü daha söylemedim size. Bu sözümü asla unutmayın!Eğer biz iyi ve temiz kalpli olmazsak,bibirimize sımsıkı bağlanmazsak bu millet nasıl ayakta durur?Unutmayın!BİZ BİR TOPLULUK DEĞİL,BİZ BİR AİLEYİZ.BU MİLLET BİR AİLE!!!