Yürür gideriz bize göre doğru bir yolda. Kimi insanları beğenir, kimilerine burun kıvırarak bakar geçeriz.
Adeta yargılarız kendimizce. Oysa o beğenmediğimiz kişilerin gerçek yüzlerini özelliklerini, değerlerini
bilmeyiz. Yaptığımız yüzeysel bir değerlendirmedir.

Alışverişe veya başka bir şey için dışarı çıktığımda Çubuk’un merkezindeki genellikle dinlenmek için orda
oturan insanların önünden, çınar ağaçlarının altından ve oradaki güvercinlerin yanından geçer giderim.
Bu güvercinleri kim besliyor hiç düşünmem. Orada onları gözetleyen, onların karnını doyurmayı kendine
bir görev bilen, görevini lâyıkıyla yapan insanı hiç görmem. Evet, rastlarım ama bilmem. O bir tarafına
eğilerek yürüyen. Görünüşte deli sanacağınız( sandığım) biriymiş meğer. Kim bilir parkın kuşları en güzel
görebileceği bir yere oturur ve onların ekmek kırıntılarını nasıl yediğini seyreder. Onları doyurduğu için
içinde büyük bir mutluluk duyarak. Bizler de güvercinlerin sadece güzelliğine bakarak, yolumuza devam
ederiz.

Dün gece teravih namazından sonra evimize dönerken ellerinde bir çok dolu poşetle önümüzden geçti.
Yanımdaki bir komşum söyledi güvercinlere ekmek topladığını. Bir yanına eğrilerek bize göz ucuyla
bakarak hızlı adımlarla geçti. Görünüşte hiç bir şeydi ama, o çok şeydi. Belki de camide bunca namaz
kılan insandan daha değeriydi. Allah katında da kul katında da..

29. 05. 2017 / Nazik Gülünay.