Yalnız kalınca insan üşür mevsim ne olursa olsun...Yalnız kalınca insan bir zaman sonra kendiyle konuşmaktan sıkılır..Yalnız kalan insan çaresiz kalır...Aramaya başlar içini ısıtacak bir şeyler,kendini anlatacak anlayacak kimseler,işte o vakit aklına gelir meyler.Onun meyi içki değildir,balidir extacydir cigaradır en iyisi..İçer içer ısınır ısıtır içindekileri...Artık bulmuştur o konuşacak birini ya da birilerini...Ne kendisi düşünür ne de başkaları,başkaları demez zaten öldürüyor kendini,ona sorsan o söyler doğarken öldürdüler beni...Neye ya da kime yaşıyordumki onlar için kurtulayım,haydi kendim için desek ben zaten çıkıştayım dünya alışveriş merkezinden.Girerken tertemizdim ama yalnız çıkarken dostlarım var içimde bir yakarış.Hem üşüyordum girerken ben kaynıyor şimdi içim derin derin giderken...İş istedim kovdular beni işyerlerinden,mendil sattım dediler kendi burnunu sil önce len!Kimi acıdı verdi bir kaç kuruş istemedi mendilden,kimide kızdı vurdu git çalış ulan elin ayağın tutarken..Vurdular yaraladılar beni ta en derinden...En sonunda dilenmeye başladım bıraktım mendilleri...Ee satarken amcam dedi kendi burnunu sil önce.Sildim bende burnumu bitti eldeki mendiller,bir daha nerden alayım be takımlı amcalar...Kimi yine acıdı attı birkaç kuruş,kimi yine vurdu vurdu yaptı içten dokunuş.Artık en son raddede iki büklüm köprüde uzanmış yatıyorum bakıyorum semaya..Hani vardı ya eskilerden bir amca adı ’fıçı dyojen’,demişti imparatora ’Gölge etme başka ihsan istemem!’ ben o haldeyim umrumda olmaz ölsem..Böyledir işte bizimde hikayemiz sokakta doğduk,büyüdük ölmeden bitmez çilemiz,sokaklarda görene bizde çile veririz...